Φίλτατοι, Σήμερα εορτάζομεν δύο εξαιρετικής σημασίας για τον Τεκτ. και το Τ. γεγονότα.
Το ένα είναι η αφύπνιση εις το πλαίσιο του Τάγματός μας μίας από τις παλαιότερες και πλέον δραστήριες Στ. του Ελληνικού Τεκτ., της οποίας τα φώτα έλαμψαν το πρώτον το 1888, υπό αρ. 15, από εν Αθήναις αδδ. Γερμανούς Τέκτονες και κατόπιν – μετά τον ύπνον αυτής – ξαναάναψαν την 23η Μαρτίου 1929 υπό τον αρ. 84, αρχικά από αδδ. της Σ.Στ. «Σκεντέρμπεης» και συγκέντρωσε δραστήριους πνευματικά και κοινωνικά ανθρώπους, που όμως κάμφθηκαν υπό το βάρος των συνθηκών και των μετάλλων που τα ίδια μέλη δεν επέτυχαν να απεκδυθούν αποτελεσματικά.
Το δεύτερο είναι η συγκρότηση του Συμβ. Αξξ. της Στ. αυτής, με τους εργάτες αδδ. που ψυχωμένα απεφάσισαν το ξεβόλεμα από μία ευχάριστη μεν, θνησιγενή δε και άτακτη τεκτονικά ένωση και απετόλμησαν την ανάληψη της ευθύνης, αλλά και της τιμής που συνιστά πάντοτε η δόμηση ενός κανονικού τεκτ. συνόλου, ενός τεκτ. Εργ., ενός (όπως λέμε) ναού του ανθρώπινου πνεύματος, υπό την αιγίδα ενός πραγματικά «αρχαίου» και εντεύθεν παραδοσιακής δομής και αυστηρότητας, Τάγματος, αυτού του Α.Α.Σ.Τ. της Ελλάδας, που αφού πέρασε και αυτό από την κάμινο των ανθρωπίνων παθών, δικαιούται πλέον να ατενίζει το μέλλον με αισιοδοξία και υπερηφάνεια.
Εγώ δεν θα αναφερθώ εις την σημασία που έχει για τον Τεκτ. και τον θεσμόν γενικότερα η προσθήκη ενός νέου (για την εποχή μας) Εργ., ιδίως σε μία περίοδο γενικευμένης σε κάθε πεδίο της ζωής μας, κυρίως στον τόπο μας, κρίσης πίστης και ελπίδας του ανθρώπου. Εγώ θα μιλήσω μόνον, πολύ λίγο, αναντίστοιχα λίγο, ποιοτικά και ποσοτικά προς όσα θα μπορούσαν και αξίζει να ειπωθούν, για την εσωτερική σημαντική των γεγονότων που εορτάζουμε σήμερα.
«Αφή φώτων», «αφύπνισις», «καθιέρωσις» είναι λέξεις που χρησιμοποιούνται για να εκφράσουν την ουσία της εκκίνησης (ή επανεκκίνησης) μίας Στ.. Όλες σχετίζονται πρώτον, με το «φως» και δεύτερον, με την «ιερότητα»: «Φώς», γιατί είναι ενέργεια σε εκδήλωση, είναι εκδήλωση γονιμοποιός ζωής, είναι ζωή προς παραγωγή σε αρμονία προς την Φύση.
Γιατί εν τέλει «Φώς» σημαίνει διάλυση του Σκότους, ή έξοδο από το σκότος, δηλαδή ανάδυση της Αλήθειας και της Αρετής, αφού το Σκότος είναι συνώνυμο των ανεξέλεγκτων παθών, της πλάνης και της κακίας.
«Ιερότητα», γιατί σε κάθε τεκτ. Εργ. επιδιώκεται και θέλουμε να γίνεται διάλογος ψυχών και πνευμάτων, σύνθεση αγνών καρδιών και διαυγών διανοιών, συλλειτουργία ανθρώπων σκεπτόμενων ανθρωποκεντρικά, ελεύθερων παθών και χρηστοηθών. Αναζητάται η αρετή και η αρμονία, μέσα και γύρω μας. Με άλλα λόγια, μιλάμε για «ιερότητα» καθόσον στο νεολειτουργούν ή επαναλειτουργούν τεκτ. Εργ. προσπαθείται να υλοποιηθεί η τεκμαιρόμενη βούληση των αδδ. για βελτίωση, για τελείωση διά της αποδοχής των ακτινών του Φωτός, ως μόνων αισθητών για εμάς εκδηλώσεων του Μ.Α.Τ.Σ., στην οδό προς την «θέωση» (δηλαδή διαφυγή οριστική από τα δεσμά και βάσανο κάθε και όποιας ενσάρκωσης) αυτού του ιδίου του ατόμου, που συνειδητοποιημένα πάσχει και κοπιάζει στην καθημερινότητά του για την έμπρακτη ισότητα, ελευθερία και αδελφοσύνη, στην οικογένειά του, στην δουλειά του, στη κοινωνία που ζει, καθόλες τις εκφάνσεις τους και τις δράσεις του. Δηλαδή, μιλάμε για «ιερότητα» γιατί εντέλει ο εργάτης του τεκτ. Εργ. θέλει (πρέπει να θέλει) και εργάζεται (πρέπει να εργάζεται) για να καλλιεργήσει ψυχή και πνεύμα υπό το φως της Σοφίας (δηλαδή, της σύνεσης, της διαυγούς διάνοιας), της Ισχύος (δηλαδή, της γενναιοφροσύνης της καθαρής καρδιάς) και του Κάλλους (δηλαδή, της αγάπης ή της αρμονίας με όλους και όλα).
Είναι βέβαιον ότι τέτοια σχήματα, τέτοιες επιδιώξεις, τέτοιοι Ναοί δεν δομούνται και δεν λειτουργούν δίχως «αίμα», δίχως θυσία «αίματος».
Βέβαια, εμείς οι τεκτ. δεν σφάζουμε κοκόρια, ούτε θάβουμε θυγατέρες πρωτομαστόρων στα θεμέλια των εργ. μας. Καλούμαστε όμως οι συμμέτοχοι της θεμιτής φιλοδοξίας να καθιδρύσουμε ή αναστηλώσουμε ένα λειτουργικά νέο τεκτονικό εργ., να ενεργούμε με ειλικρινή διάθεση έναντι του θεσμού, με έντιμες προθέσεις συλλειτουργίας, με συνεπή δράση, δίχως φιλαρχίες, εμμονές και ματαιοδοξίες, με σταθερή την απόφαση προσφοράς, αλλά και αποδοχής των αρχών του θεσμού και του Τ., «κατασφάζοντες» το ίδιον εκάστου, φίλαυτον «εγώ». Και αυτή ας είναι η καθιερωτική του νέου εργ. «θυσία» μας.
Έτσι, το στήσιμο του νέου για το Τ. μας Εργ. και η ανάδειξη και εγκατάσταση του Συμβ. Αξξ. του, δεν σημαίνει κάτι άλλο πέραν από την επιβεβαίωση της βούλησης των ιδρυτών αδδ. να αναλάβουν την ευθύνη μίας δυναμικής και αποτελματικής της καθημερινότητας έκρηξης. Κάθε έκρηξη βέβαια δημιουργεί νέες συνθήκες για όλους. Για αυτό, η γέννηση ή η επαναγέννηση της Στ. «ΑΚΡΟΠΟΛΙΣ» απαίτησε (θεσμικά και ουσιαστικά) την συσπείρωση και εκτίναξη προς νέα πορεία αδδ. που δοκιμάσθηκαν και αναγνωρίσθηκαν από τους αδδ. της Μεγ. Στ. μας ικανοί να είναι κανονικοί Διδδ. του Τύπου μας, ακριβώς για να φέρουν την ευθύνην διάδοσης των τεκτ. ιδεών του Ταγμ. ως τρόπον «στοχασμού και δράσεως». Ας ευχηθούμε και ελπίζουμε ότι οι αδδ. αυτοί, εμείς, με την συνδρομή των αδδ. των παλαιοτέρων Στ. του Τ. και με την συμπαράσταση και καθοδήγηση της ένδοξης και κραταιής ηγεσίας του Τ. μας, θα δικαιώσουν τόσον τις προσδοκίες πρώτα των ιδίων αυτών που ανέλαβαν την ευθύνη τέτοιου εγχειρήματος και μετά, του θεσμού όλου, όσον και την προαναφερόμενη σημασία της σημερινή εορτής, εις δόξαν της ανθρώπινης αυτεξουσιότητας, εις δόξαν των σοφών, αλλά και αγωνιστών προκατόχων μας στην ίδρυση, εξάπλωση και διατήρηση του τεκτ. θεσμού και κυρίως στην αφή και στην αδιάλειπτη συντήρηση της πυρφόρου για τις καρδιές και τις διάνοιες των ανθρώπων δάδας του Τεκτ.
Ιδού γιατί ομιλούμε για Φωταυγή για Ιερά γεγονότα, να γιατί εορτάζουμε, καθόσα πιστεύω.
Οκτώβριος 2009
Π.Θ. (Μ.Ρ.)
