Αδδ μου οι επέτειοι είναι ο βωμός της Μνημοσύνης και η Μνημοσύνη είναι η βάση της συνέχειας κάθε Έθνους, κάθε κοινωνίας, κάθε οικογένειας και τέλος της ίδιας της Ανθρωποτητας. Δίχως αυτή δεν υπάρχει πολιτισμός, που προϋπόθεσή του είναι η συνέχεια. Δεν υπάρχει ανθρωπισμός και πνευματικότητα που προϋποθέτουν την αέναη εξέλιξη από τον προϊστορικό άνθρωπο μέχρι σήμερα, καθώς από αγέλες δίποδων ζώον φθάσαμε στις οργανωμενες κοινωνίες και ξεπεράσαμε τον νόμο της ζούγκλας, του δυνατότερου.
Αυτή την Μνημοσύνη τιμάμε με τον κάθε επετειακό πανηγυρικό, την μνήμη των ανθρώπων που πάλεψαν για ανεξαρτησία, για ελευθερία, για εθνική αξιοπρέπεια και δημοκρατία, αλλά και για την Ανθρωπιά με Πνευματικότητα που απαιτεί Ελευθερία, τιμάμε και σήμερα.
Τον λόγο τούτον μας θυμίζει ο πανηγυρικός που συνέταξε ο ένδοξος αδελφός Α’ Μ. Επόπτης Φοίβος Παπαδόπουλος.
Παρακαλώ τους αδελφούς Σεβασμίους των Σ. Στοών μας να προωθήσουν το μήνυμα αυτό στους αδελφούς των Στοών τους.
Αδελφοί υγιαίνετε, χαίρεσθε, ευδαιμονείτε και ας θυμάσθε ότι τα έργα, τα έθη και τα λόγια μας θα ορίσουν την μνήμη μας μεταξύ των ανθρώπων…
Ζήτω το Έθνος, ζήτω η πατρίδα μας, ζήτω η Ελλάς!
Εν Αν∴ Αθηνών, 16-10-2022
Αδδ. μου,
Το μεγαλείο ή η κατάπτωση ενός Έθνους αναδεικνύεται σε κρίσιμες στιγμές, όταν η ηγεσία και οι πολίτες βρίσκονται σε σημαντικά σταυροδρόμια, όπου οι αποφάσεις τους θα κρίνουν το μέλλον ολόκληρου του Έθνους.
Οι Έλληνες πολλές φορές στην ιστορία μας βρεθήκαμε σε ανάλογη κατάσταση, με διαφορετικά κάθε φορά αποτελέσματα. Σίγουρα μία από τις πιο ένδοξες και λαμπρές σελίδες στην σύγχρονη ιστορία μας, είναι η επέτειος του «ΟΧΙ» της 28ης Οκτωβρίου 1940.
Η Ελλάδα τις παραμονές του 2ου παγκοσμίου πολέμου παρέμενε ουδέτερη υφιστάμενη όμως τις συνεχείς οχλήσεις και παραβιάσεις της φασιστικής Ιταλίας, με αποκορύφωμα τον τορπιλισμό του καταδρομικού «Έλλη» στην Τήνο ανήμερα της εορτής της Παναγίας.
Ο Ιωάννης Μεταξάς ηγείτο του δικτατορικού καθεστώτος της 4ης Αυγούστου. Ήταν πολύ έμπειρος στρατιωτικός και οξυδερκής πολιτικός. Αν και ήταν φίλα προσκείμενος προς την Γερμανία (λόγω και των σπουδών του εκεί), ήταν πεπεισμένος ότι οι χώρες του «Άξονα» θα επιτίθεντο στην Ελλάδα και επί πλέον θεωρούσε ότι τελικά νικητές στον παγκόσμιο πόλεμο θα ήταν οι Άγγλοι και οι Γάλλοι και όχι οι Γερμανοί. Για τους λόγους αυτούς είχε φροντίσει να οχυρώσει πολύ καλά τα ελληνικά σύνορα προς βορρά και συγχρόνως είχε προετοιμάσει τον στρατό για επιστράτευση με μυστικά φύλλα πορείας. Η γρήγορη κινητοποίηση του ελληνικού στρατού αιφνιδίασε τους Ιταλούς όταν ξεκίνησαν την επίθεση. Και βέβαια θα πρέπει να αναφερθούμε στην «ανυπακοή» του Στρατηγού Κατσημήτρου της 8ης Μεραρχίας στην Ήπειρο, ο οποίος αψήφησε τις εντολές του Γενικού Επιτελείου για σταδιακή υποχώρηση του μετώπου και αντιθέτως έδωσε εντολή για αντεπίθεση μέχρι την τελική νίκη…
Τα ξημερώματα της 28ης Οκτωβρίου είναι γνωστή πλέον η στιχομυθία του Μεταξά με τον Ιταλό πρέσβη όταν επέδωσε το τελεσίγραφο και έλαβε την απάντηση: «Alors, c’est la guerre!» – «Λοιπόν έχουμε πόλεμο!».
Αυτή ήταν η αφετηρία της ένδοξης εποποιίας στα βουνά της Ηπείρου, όπου τον πρώτο λόγο είχε ο απλός στρατιώτης που έσπευσε να πολεμήσει «υπέρ βωμών και εστιών». Συνέβη το πρωτόγνωρο για τα ελληνικά δεδομένα, όλος ο λαός με τεράστιο ενθουσιασμό να αφήσει πίσω του τις όποιες διαφορές και να πολεμήσει για τα ιδανικά της πατρίδας και της ελευθερίας. Η γιγάντια αυτή ορμή του αγώνα ,για την Ελευθερία, εκφράστηκε με το «ΟΧΙ» που βγήκε αυθόρμητα από τα στόματα όλων των Ελλήνων.
Ενότητα, αδελφοσύνη, αυτοθυσία, ηρωισμός, πάθος για την ελευθερία. Αυτές ήταν οι μεγάλες αρετές που κινητοποίησαν όλο το Έθνος, που ανύψωσαν το ηθικό των Ελλήνων στρατιωτών και οδήγησαν στην περήφανη νίκη απέναντι στους επιτιθέμενους Ιταλούς.
Αδ. μου
ο τεκτονισμός έχει ως βασικό του πυλώνα την αγάπη προς την Πατρίδα. Αυτό απέδειξαν και οι τέκτονες εκείνης της εποχής οι οποίοι στρατεύθηκαν και πολέμησαν ηρωικά. Αν και όλοι προσέφεραν στον κοινό Αγώνα, ο καθένας με τις δυνάμεις του, αξίζει να αναφερθούμε σε δύο σημαντικούς:
Ο Θεόφιλος Σαρίκας (1916-1992), κατετάγη έφεδρος Ανθυπασπιστής, ακολούθησε την Ελληνική Ταξιαρχία στην Μέση Ανατολή και εντάχθηκε στην Δύναμη του Βρετανικού Στρατηγείου Μέσης Ανατολής. Είχε πολύ σημαντική συνεισφορά στον συντονισμό της αντίστασης και της απελευθερωτικής δράσης στα Επτάνησα.
Ο Θεόφιλος Σαρίκας υπήρξε ιδρυτικό μέλος της δικής μας Μεγάλης Στοάς και εις μνήμη του ιδρύθηκε Συμβολικό Ερευνητικό Εργαστήριο με το όνομα του.
Ο Νίκος Καρβούνης (1880 – 1947), ενεργός τέκτων της Στοάς Ησίοδος – μέλος της οποίας ήταν και ο Ιωάννης Μεταξάς – υπήρξε Μεγάλος Αξιωματικός και είχε λάβει τον 32ο βαθμό του Αρχαίου & Αποδεδεγμένου Σκωτικού Τύπου με πολύπλευρη τεκτονική δράση. Συγχρόνως ήταν πολέμιος του φασισμού την περίοδο που έκανε την εμφάνιση του σε χώρες της Ευρώπης. Συνεπής με την αριστερή του ιδεολογία απομακρύνθηκε σιωπηλά από κάθε επίσημη θέση στον τεκτονισμό και ανέβηκε στα βουνά της Ρούμελης ως αντιστασιακός. Ο Ύμνος της Εθνικής Αντίστασης, το πασίγνωστο «Βροντάει ο Όλυμπος» είναι δικό του έργο.
Η αφύπνιση και η κινητοποίηση ενός λαού είναι πρωτίστως αφύπνιση της συλλογικής συνείδησης. Είναι η συνειδητοποίηση ότι υπάρχουν υψηλά ιδανικά για τα οποία αξίζει ακόμη και να θυσιαστούμε όταν παραβιάζονται. Αυτές οι μεγάλες στιγμές αυταπάρνησης και ηρωισμού, ας είναι φωτεινό παράδειγμα για όλους μας. Ειδικά όμως για εμάς τους τέκτονες, η επέτειος του «ΟΧΙ» επιβεβαίωσε την οικουμενικότητα του πολύ οικείου σε όλους εμάς: « Ελευθερία – Ισότης – Αδελφότης».
Είπον.