Ordo Ab Chao
Ζενίθ Αθηνών, 23/9/6022
Φίλτατοι και αγαπητοί αδδ..
Η Φθινοπωρινή Ισημερία σημαίνει για όλους τους Τέκτονες την αρχή της νέας περιόδου των εργασιών.
Με την ευκαιρία αυτή θα αναφερθούμε στις Ισημερίες και τα Ηλιοστάσια, αυτά τα κορυφαία κοσμικά γεγονότα που σε αναλογία συμβαίνουν και εντός του σύμπαντος της τεκτονικής στοάς.
Γιατί έχουν επηρεάσει τόσο τον άνθρωπο;
Η κατανόηση του χρόνου σχετίστηκε από τον πρωτόγονο άνθρωπο με τη γυναίκα, τη σελήνη και τη φύση. Η σταθερή περίοδος της ανάλογη με τον κύκλο της σελήνης ήταν το πρώτο σταθερά επαναλαμβανόμενο χρονικό διάστημα που μπόρεσε να ορίσει. Και η άνοιξη όπου όλα τα πλάσματα ξεχνούν κόπους και σκοτούρες και παρασύρονται στο ερωτικό κάλεσμα που μέσα στη χαρά και την ευφορία θα φέρει τη γονιμότητα ήταν το πρώτο χρονικό σημείο που όρισαν σε αυτόν τον επαναλαμβανόμενο κύκλο.
Η φύση που γεννά και αναγεννά ταυτίστηκε με το πρότυπο της θεάς μητέρας και της σελήνης. Έτσι έχουμε τον ετήσιο κύκλο των 13 μηνών που ακόμα και σήμερα σε πολλές περιοχές του πλανήτη είναι αυτός που κατευθύνει τις αγροτικές εργασίες. Στις δε λαϊκές και παγανιστικές –δηλαδή αγροτικές- παραδόσεις παρέμεινε χρόνια μετά την αποδοχή του ηλιακού ημερολογίου και για παράδειγμα να αναφέρω ότι σε μια μπαλάντα της εποχής του Εδουάρδου Β΄, ο Ρομπέν των Δασών που ήταν μια προσωποποίηση του πνεύματος της φύσης σαν τον Πάνα, τραγουδά: “Πόσοι μήνες χαρωποί είναι στον κάθε χρόνο; Λέω πως είναι δεκατρείς”.
Έτσι η Μεγάλη θεά Μητέρα όρισε την αρχή του έτους στην άνοιξη. Και όλοι αντιλήφθηκαν ότι ο ερωτικός οργασμός της άνοιξης θα έφερνε τα αποτελέσματα του μετά από εννέα μήνες, δηλαδή τον Δεκέμβρη. Το αγόρι της μεγάλης θεάς ταυτίστηκε στην πρώτη αυτή ανθρώπινη περίοδο με τον ήλιο. Τον ήλιο που αναγεννάτε μαζί με τη Φύση όταν όλα μοιάζουν να έχουν βυθιστεί στο κρύο και το σκοτάδι. Τότε εμφανίζεται το αναγεννημένο αγόρι κρατώντας τον ιερό κλώνο, το φρεσκοκομμένο βλαστάρι των μυητικών ηρώων (μπορείτε να το πείτε και ακακία) που βεβαίωνε ότι ολόκληρη η φύση αναγεννιόνταν στο πρόσωπό του. Και ξεκινούσε ο νέος ενιαυτός. Γιατί οι αρχαίοι μας πρόγονοι πίστευαν ότι το παν πέθαινε και αναγεννιόνταν και ο κάθε νέος χρόνος ήταν μια εντελώς καινούργια δέσμη πιθανοτήτων (επιτρέψτε μου τη φράση). Ο κρηταγενής Δίας όπως και ο Διόνυσος ήταν ενιαύσιες θεότητες που πέθαιναν και αναγεννιόνταν ανανεώνοντας το πάν με την πορεία τους.
Ο τρεις ημέρες του χειμερινού ηλιοστασίου είναι αυτές που ο παρελθών χρόνος καταρρέει και ως εκ τούτου μέχρι να ξεκινήσει το νέο τα πάντα είναι ανοιχτά. Οι κουδούνες τα τύμπανα και τα ντέφια που συνόδευαν τις κραυγές των συνοδών – προστατών του νεογέννητου Δία και Ζαγρέα , Ιδαίοι Δάκτυλοι, Κουρήτες, Κορύβαντες, Κάβειρους και σάτυρους είναι τα αποτρεπτικά σύμβολα που προστατεύουν το θείο βρέφος- ενιαυτό καινούργιο χρόνο- μέχρι να σταθεί στα πόδια του. Η ανάμνηση όλων όσων είπαμε είναι ακόμα ζωντανή στις λαϊκές παραδόσεις ιδιαίτερα στη βόρειο Ελλάδα και στις καμπάνες τις εκρήξεις και τα πυροτεχνήματα που συνοδεύουν την είσοδο του νέου χρόνου.
Με αυτό τον τρόπο λοιπόν ο άνθρωπος όρισε κατ αρχάς ως πρώτο κοσμικό σημείο και αρχή έτους την Εαρινή Ισημερία , στη συνέχεια το χειμερινό ηλιοστάσιο και ακολούθως κατανόησε και ολοκλήρωσε τον ηλιακό κύκλο με το θερινό ηλιοστάσιο και τη φθινοπωρινή ισημερία.
Τοποθέτησε λοιπόν την αρχή του έτους στις Ισημερίες ή το χειμερινό Ηλιοστάσιο.
Οι αρχαίοι Βαβυλώνιοι είχαν την πρωτοχρονιά τους αρχικά στην Φθινοπωρινή ισημερία και αργότερα στην Εαρινή. Η πρωτοχρονιά για τους αρχαίους Έλληνες άρχιζε με την εμφάνιση της νέας σελήνης (νουμηνία) μετά τη Φθινοπωρινή ισημερία, εποχή που άρχιζαν και τα Μεγάλα Ελευσίνια Μυστήρια. Οι Μακεδόνες επέβαλαν ως πρωτοχρονιά στην αυτοκρατορία τους την Φθινοπωρινή και όχι την Εαρινή Ισημερία. . Οι Κέλτες τιμούσαν κατά την φθινοπωρινή ισημερία τον Mabon ap Modron μυθική φιγούρα που πέρασε στις διηγήσεις του Αρθούρου και της μαγικής αυλής του. Το όνομα σημαίνει “Μέγας Υιός” και η μητέρα του ήταν η Mātronā που στα πρώτο Κελτικά σήμαινε, Μεγάλη Μητέρα.
Οι Ρωμαίοι τοποθετούσαν την Πρωτοχρονιά την 1η Μαρτίου (Καλένδες Μαρτίου). Την ημέρα εκείνη η «εσπερία δύσις» του Ταύρου (όταν δηλαδή ο αστερισμός του ταύρου έδυε μαζί με τον Ήλιο) σήμαινε και την αρχή του νέου έτους. Αργότερα ο Ιούλιος Καίσαρας καθιέρωσε για πρώτη φορά την 1η Ιανουαρίου ως αρχή του έτους και επιβλήθηκε το 153 μ. Χ Στην Ευρώπη που ενώθηκε από τον Καρλομάγνο επιβλήθηκε με διάταγμα ο κοινός εορτασμός της αρχής του έτους στις 25 Δεκεμβρίου. Και στο Βυζάντιο η 1η Ιανουαρίου υιοθετήθηκε και καθιερώθηκε σαν ημέρα πρωτοχρονιάς το 1000 μ. Χ. Κατά τον Ιώσηπο οι Εβραίοι που διατηρούν το ημερολόγιο των 13 μηνών είχαν δυο διαφορετικές «Πρωτοχρονιές». Η κοσμική πρωτοχρονιά που όριζε το πολιτικό έτος ήταν στη Φθινοπωρινή Ισημερία. Η ιερή όμως πρωτοχρονιά που όριζε τις ιεροπραξίες ήταν στην Εαρινή Ισημερία.
Ας έρθουμε λίγο και στα δικά μας. Οι Μαθητές τοποθετούνται στον Βορρά ενώ οι Διδάσκαλοι στον Νότο αντίστοιχα με τις στήλες τους Β και J. . Οι στήλες αυτές αναλογούν με τα δυο ηλιοστάσια. Και εδώ αναφέρω τον Πορφύριο ( 234 – 305 μ. Χ) όπου στο έργο του Εν Οδυσσεία Άντρο των Νυμφών , αναφέρεται στις δυο «ηλιοστατικές πύλες», δηλαδή τα ζωδιακά σημεία των δυο ηλιοστασίων: «Αλλά Καρκίνος μεν – η θερινή τροπή- Βόρειος και καταβατικός, Αιγόκερως δε –η χειμερινή τροπή- Νότιος και αναβατικός. Έστι δε τα μεν βόρεια ψυχών εις γένεσιν κατιουσών, και ορθή του άντρου αι προς Βορρά πύλαι καταβαταί ανθρώποις, τα δε νότια ου θεών. Αλλά των εις θεούς ανιουσών, δια την αυτήν αιτίαν ου θεών έφη οδός αλλά αθανάτων». Η Νότια πύλη δεν ήταν οδός όλων αλλά των «μυημένων και Βάκχων».
Ορίζει λοιπόν μια σαφή πορεία που στο χώρο μας τη συμβολίζει και ο κόρυμβος που διασχίζει και ορίζει το υλικό σύμπαν της στοάς. Τα δυο ηλιοστάσια επίσης συμβολίζονται και αναλογούν με τον Ιωάννη τον Βαπτιστή και τον Ιωάννη τον Ευαγγελιστή. Οι συμβολικέ στοές μας άλλωστε είναι αφιερωμένες στον Άγιο Ιωάννη. Υπάρχει λοιπόν ένας παλαιός και γνωστός συμβολισμός όπου τα δυο ηλιοστάσια εμφανίζονται ως οι μορφές των δυο Αγίων ή ως δυο παράλληλες γραμμές που εφάπτονται στην περιφέρεια ενός κύκλου. Το σημείο στο κέντρο του Κύκλου είναι οι Ισημερίες.
Η ισημερία συμβαίνει όταν ο άξονας της γης ευθυγραμμίζεται παράλληλα και σε ορθή γωνία με τον άξονα του ηλίου. Και τότε ο τέκτονας φεύγει από τον κύκλο των ηλιοστασίων, Βορρά- Νότου και βαδίζει στο κέντρο όπου ο ήλιο θα μεσουρανήσει στο ζενίθ του.
Έτσι στους φιλοσοφικούς βαθμούς του ΑΑΣΤ έχουν ιδιαίτερη σημασία οι Ισημερίες.
Και η παράδοση είναι τόσο ισχυρή ώστε όταν αναφερόμαστε στην Εαρινή Ισημερία την συμβολίζουμε στον Ταύρο . Ο ουρανός βεβαίως έχει αλλάξει γιατί κάθε 2160 χρόνια περίπου έχουμε την εκτροπή , δηλαδή το στερέωμα φαίνεται σαν να μετατοπίζεται έναν αστερισμό πίσω. Όμως το συμβολικό μυητικό μέγεθος του Ταύρου είναι αμετακίνητο και αδιαμφισβήτητο. Και πολλοί αδελφοί τον έχουν αντικρίσει σε σχέση μάλιστα με τον Καρκίνο.
Στο Σκωτικό Τύπο λοιπόν υπάρχει και αυτή η διαφοροποίηση ως προς το επίσημο ημερολόγιο του.
Οι Γάλλοι αδελφοί τοποθέτησαν την αρχή του τεκτονικού έτους κοντά στην Εαρινή Ισημερία και συγκεκριμένα στην πρώτη Μαρτίου. Τα 4000 χρόνια δε που προσθέτουν στην κοινή χρονολόγηση δεν είναι του εβραϊκού ημερολογίου όπως εκ λάθους πολλοί νομίζουν (που είναι +3760 έτη) αλλά προέρχεται από υπολογισμούς του επισκόπου Usher ο οποίος το 1611 όρισε την ακριβή ημερομηνία της δημιουργίας του Κόσμου (AnnoLucis, Έτος Φωτός) 4000 χρόνια πριν την γέννηση του Χριστού. Για την ακρίβεια 4004. Αυτή η χρονολόγηση έγινε αποδεκτή στην αγγλική μετάφραση της Βίβλου του Ιακώβου και την υιοθέτησε και ο Αντερσον στα πρώτα του Συντάγματα.
Οι Γάλλοι αδελφοί όμως όπως είπαμε τοποθέτησαν την αρχή του έτους στην Εαρινή Ισημερία διατηρώντας της εκδοχή της αρχής του ιερού έτους όπως μας διέσωσε ο Ιώσιππος και όχι του κοσμικού που είναι τον Σεπτέμβριο. Αυτή τη χρονολόγηση την βρίσκουμε στην πρώτη διακήρυξη του πρώτου Υπάτου Συμβουλίου του Τσάρλεστον που έγινε όπως λέει το κείμενο στην «14η ημέρα του 7ου μήνα που ονομάζεται Τιρσί 5563 , Έτος Φωτός 5806, και Χριστιανικής εποχής 10ης ημέρας του Οκτωβρίου, 1802». Το δε ιστορικό συνέδριο της Λοζάνης αναφέρει το κείμενο ότι έγινε την «22α ημέρα του μήνα Ελούλ, 6ου μήνα Έτους Αληθούς Φωτός. Κοσμική ημερομηνία 22α Σεπτεμβρίου 1875».
Ο τεκτονισμός αδελφοί μου όπως λέει ο παλιός ορισμός, καλύπτεται με τις αλληγορίες και αποκαλύπτεται μέσω συμβόλων. Σας εισάγει στον κόσμο του μέσω των μυητικών αλληγοριών, όμως εσείς πρέπει να τον αποκαλύψετε στον εαυτό σας μέσω του αποσυμβολισμού. Ενθυμούμενοι πάντα ότι «ουδέν θέτει όριον…». Είναι το επίπονο και καρποφόρο έργο που οφείλετε στον εαυτό σας.
Φίλτατοι και αγαπημένοι αδδ.:.
Η Φθινοπώρινή Ισημερία και ο Σεπτέμβριος όριζαν από την αρχαιότητα την έναρξη του κοσμικού έτους, του επίσημου έτους και αυτό διατηρήθηκε μέχρι τα τέλη του μεσαίωνα. Και για τους τέκτονες των δυο ημισφαιρίων του πλανήτη η Ισημερία ορίζει πάντα την ημέρα που επανέρχονται απο την καλοκαιρινή ανάπαυλα και επαναλαμβάνουν τις εργασίες τους.
Με την ευκαιρία της Φθινοπωρινής Ισημερίας και της έναρξης της νέας περιόδου των εργαστηρίων μας, δεχθείτε τις ευχές του Τάγματος μας προς εσάς και τις οικογένειες σας για υγεία και ευτυχία, επιτυχίες στους στόχους σας και είθε το καθαρό φως να λαμπρύνει τα εργαστήρια σας απομακρύνοντας κάθε σκιά.
Deus Meumque Jus
O Ύπατος Μέγας Ταξιάρχης
Ιορδάνης Πουλκούρας 33ο
