Ο Φιλοσοφικός Τεκτονισμός Συνομιλεί με Σύγχρονους Στοχαστές:
Απωλεσθείς λόγος και άρρητο.
Πρώτη Συνάντηση της 24ης Οκτωβρίου 2018 με τον Φιλόσοφο καθηγητή Στέφανο Ροζάνη
Καλωσόρισμα του Υπάτου Μεγάλου Ταξιάρχου
Φίλτατε Μεγάλε Διδάσκαλε, Κραταιοί και Ένδοξοι αδελφοί, αγαπητοί αδελφοί με τους βαθμούς και τα αξιώματα σας που παρευρίσκεστε σήμερα εδώ, φίλες και φίλοι που τιμάτε με την παρουσία σας την αποψινή μας εκδήλωση. Ο τεκτονισμός όπως είναι γενικά γνωστό είναι η αρχαιότερη μυστική εταιρεία . Και είναι ένας θεσμός όχι μυστικός όπως παρεξηγημένα πιστεύουν πολλοί, όχι μυστικός αφού τα κείμενα του, τα σύμβολα του , οι διευθύνσεις των στοών ακόμα και τα μέλη του είναι λίγο πολύ γνωστά. Μυστικός, γιατί χωρίς καθοδηγητικά κείμενα , αρνούμενος απολύτως κάθε δογματισμό, και στηρίζοντας με κάθε τρόπο την ελεύθερη συνείδηση του κάθε αδελφού προτείνει μόνο την μακρά βιωματική πορεία δια μέσου των σταδιακών μυήσεων. Και το βίωμα είναι τελικά κάτι βαθύτατα προσωπικό κάτι απόλυτα μυστικό. Οι αρχαίοι μας προγονοί περιγράφουν το σύστημα του ως ιδιόμορφο που καλύπτεται με το πέπλο των αλληγοριών και αποκαλύπτεται μέσω συμβόλων. Τι είναι το σύμβολο; Οτιδήποτε αντιπροσωπεύει μία αφηρημένη έννοια. Μπορεί να είναι ένα σημείο,μια παράσταση, ένα πρόσωπο ή μια λέξη που χρησιμοποιείται για να αναπαραστήσει μια έννοια, μια ιδέα ή παρεμφερή πληροφορία του αντικειμένου. Και ακόμα όπως λέει ο Mircea Eliade, το σύμβολο φανερώνει μια ιερή ή κοσμολογική αλήθεια που καμία άλλη «εκδήλωση» δεν έχει τη δυνατότητα να αποκαλύψει. Είναι αυτό μέσω του οποίου γίνονται κατανοητά τα Αρχέτυπα στον άνθρωπο και λειτουργεί ανεξάρτητα από το γεγονός της κατανόησης ή μη της έννοιάς του. Διατηρεί την ισχύ του έστω και όταν λησμονηθεί, απόδειξη τα αρχέτυπα , προϊστορικά σύμβολα που το νόημά τους χάθηκε για αιώνες, για να «ξανά – ανακαλυφθούν» πολύ αργότερα. «Συμβάλλει» – αυτό σημαίνει η λέξη σύμβολο- παίζοντας το ρόλο του αγγελιοφόρου, του μεσολαβητικού στοιχείου μεταξύ δύο επιπέδων συνείδησης, μεταξύ του βέβηλου δηλαδή του εκκομικευμένου της καθημερινότητας μας και του ιερού. Προσέξτε, η εικόνα του συμβόλου δεν είναι η ίδια η ιδέα. Αυτή είναι μια μεγάλη παγίδα που μας παρασύρει να μπερδέψουμε το σύμβολο με την έννοια, με την ιδέα που φανερώνει. Και το φανερώνει είναι μια καλή λέξη γιατί κατά πολλούς για να αποκτήσει ύπαρξη μια έννοια στον κόσμο μας , για να φανερωθεί πρέπει να συμβολοποιηθεί. Να γίνει λέξη ή εικόνα. Αλλιώς δεν υπάρχει, δεν την αναγνωρίζουμε και δεν την κατανοούμε. Παραμένει υπομονετικά στον αρχέτυπο κόσμο των ιδεών μέχρις ότου κάποιος να την ονοματίσει όπως έκανε ο Αδάμ με όλα τα δημιουργήματα και έτσι να την φέρει στην ύπαρξη . Με το σύμβολο, τη γλώσσα και την λέξη κατανοούμε τον κόσμο που μας περιβάλλει και τελικά τον ίδιο μας τον εαυτό, το τόσο πολύπλοκο σύμβολο που ονομάζει ο καθένας μας, “Εγώ”. Στον Ελευθεροτεκτονισμό και ιδιαίτερα στον Α.Α.Σ.Τ. εμφανίζεται με έναν ιδιάζοντα τρόπο ένας κορυφαίος συμβολισμός έλλειψης και απουσίας που γίνεται πλήρως αντιληπτός όταν φτάνει κάποιος να αναζητήσει την δημιουργό δύναμη του Αρχιτέκτονα. Ο Απωλεσθείς λόγος και το άρρητο! Είναι γνωστό και ακαδημαϊκά επιβεβαιωμένο ότι ο τεκτονισμός είναι ο κύριος κληρονόμος των μυητικού μύθου που γεννήθηκε εδώ, στην ανατολική πλευρά της Μεσογείου και από εδώ κληροδοτήθηκε σε όλο τον κόσμο. Εδώ γεννήθηκαν καιι οι δυο αρχαιότερες οι εκδοχές του μυητικού δράματος του Αιγυπτιακού Οσίριδος και του Ελληνικού Ζαγρέα- Διονύσου, μορφών που κατά τους αρχαίους μας προγόνους ταυτίζονταν. Και οι δυο αφηγούνται μια εποχή απόλυτου Χάους ή μια εποχή λίγο προ της Δημιουργίας. Δεν υπάρχει ακόμα ανθρώπινη φυλή και οι “θεοί” (εντός εισαγωγικών) προσπαθούν να βρουν τα όρια τους. Στον Αιγυπτιακό μύθο ο Όσιρις εγκλωβίζεται από τον αδελφό του Σετ σε ένα φέρετρο και στη συνέχεια διαμελίζεται. Η αδελφή – σύζυγος Ίσιδα βρίσκει όλα τα κομμάτια εκτός από τον φαλλό. Στο φαλλό που από μόνος του σημαίνει δύναμη δημιουργίας , ο νεκρός θεός είχε γράψει και το αληθινό του όνομα το οποίο όποιος το γνώριζε μπορούσε να εξουσιάσει ακόμα και αυτόν τον ίδιο. Έτσι μπαίνει στη μυθολογία και τον συμβολισμό το αρχέτυπο του απολεσθέντος ονόματος που ταυτίζεται με την δημιουργό δύναμη. Ο ελληνικός μύθος του Ζαγρέα- Διονύσου δεν περιέχει φανερά τον μύθο του ονόματος δίνει όμως έναν άλλο εξ ίσου ενδιαφέροντα συμβολισμό. Ο μικρός Ζαγρέας εγκλωβίζεται από τους Τιτάνες όταν βλέπει την εικόνα του εαυτού του μέσα σε έναν καθρέφτη. Ο κατοπτρισμός της εικόνας – του προσώπου είναι που οδηγεί τελικά στη δημιουργία του κόσμου και των ανθρώπων. Δεν έχει χαθεί το αληθινό όνομα αλλά το αληθινό πρόσωπο αφού αιτία της δημιουργίας είναι ο αντικατοπτρισμός. Ο Φιλοσοφικός Τεκτονισμός του Αρχαίου και Αποδεδεγμένου Σκωτικού Τύπου που ασκούμε, αμέσως μετά τον συμβολισμό της απολεσθείσας λέξης εισάγει εμφατικά ως σύμβολο το “Άρρητο”. Η πρώτη τάξη των βαθμών αμέσως μετά των Διδάσκαλο , οι 11 βαθμοί της Στοάς Τελειοποιήσεως ονομάζονται και άρρητοι. Άραγε μπορεί να ικανοποιηθεί μια αναζήτηση που έχει αρχίσει από τότε που η πρώτη ανθρώπινη ομάδα συνειδητοποίησε τον εαυτό της, μπορεί αυτή η προαιώνια αναζήτηση να νοιώσει ολοκληρωμένη και πλήρης και να σταματήσει αν της φανερωθεί ένα οποιοδήποτε συμβολικό όνομα; Αν ειπωθεί ότι άρρητο ίσον Ψ; Δεν είναι αυτή μια μάγευση, μια πλάνη, μια προσκόλληση στην εικόνα του συμβόλου που θα σκεπάσει με λήθη την έννοια και το πλήθος των σημασιών που μπορεί να περιέχει ; Και δεν θα είναι αυτό η κατάρρευση του συμβόλου αφού θα πάψει να λειτουργεί κατά τον ορισμό που μας δίνει ο Ελιάντε ως μια ανοιχτή γέφυρα μεταξύ του βέβηλου και του ιερού και θα μετατραπεί σε ένα σήμα, μια εικόνα; Δεν είναι η απόλυτη εκκοσμίκευση εντός του λογιστικοποιημενου κόσμου μας που αναζητεί μόνο βεβαιότητες; Το άρρητο είναι εκεί πάντα φίλοι μου και πρέπει να είναι για να ωφελούμαστε από την αστείρευτη δημιουργική του δύναμη. Και θα μου επιτρέψετε να ολοκληρώσω με τα λόγια του Ουμπέρτο Εκο όπου ακριβώς σε έναν προβληματισμό του για το μυστικό και το άρρητο, το κενό, χρησιμοποίησε ως παράδειγμα τον τεκτονισμό. Είπε: “Ένα μυστικό έχει δύναμη όταν είναι κενό. Οι άνθρωποι συχνά αναφέρουν το “Μασονικό μυστικό”. Τι στο καλό είναι αυτό το “Μασονικό μυστικό”; Κανείς δεν μπορεί να πει. Όσο παραμένει κενό μπορεί να γεμίζει κάθε φορά με κάθε πιθανή έννοια. Και όσο παραμένει κενό έχει ισχύ”. Γι αυτό το πλήρες αστείρευτης δύναμης κενό, για τον απωλεσθέντα λόγο και το άρρητο θα συνομιλήσουμεσήμερα με τον πρώτος προσκεκλημένο μας τον Φιλόσοφο κύριο Στέφανο Ροζάνη.
