Το χειρόγραφο του SUBLIME CHEVALIER ÉLU (1750) γνωστό επίσης και ως Τυπικό του Quimper βρίσκεται στα αρχεία του Finistère - Fonds KERNUZ

SUBLIME CHEVALIER ÉLU – Το πρώτο Τυπικό Καδώς του 1750. Στοιχεία που περιγράφουν την διαδοχή της Τεκτονικής Παράδοσης δια των Εσσαίων, του Βυζαντίου και των Ιπποτικών Ταγμάτων μέχρι τους πρώτους Σκώτους Τέκτονες.

Η ομιλία αυτή του Κραταιότατ.: αδελφού Ιορδάνη Πουλκούρα 33ο δόθηκε με την ευκαιρία του εορτασμού του Αγίου Ανδρέα στην εκδήλωση που οργάνωσε το Ύπατο Συμβούλιο της Ελλάδος την 24η Νοεμβρίου 2021.

O Βαθμός του Αγίου Ανδρέα είναι αυτός που συνδέει τον κατ’ εξοχήν εσωτεριστικό και συνυφασμένο με τα αρχαία μυστήρια, την Καμπάλα και τον Ερμητισμό, βαθμό του Αρείου Πάγου, αυτόν του Ιππότη του Ηλίου με τον Καδώς, τον Καθαγιασμένο διάδοχο του Ναίτη Ιππότη. Προφανώς η αφήγησή του Αγίου Ανδρέα ενώνει χρονικά και συμπληρώνει εννοιολογικά αυτούς τους δυο βαθμούς μέσα στο σύνολο της παράδοσης που διατήρησε ο Άρειος Πάγος.

Παρ’ όλη την σπουδαιότητα που φαίνεται πως έχει, αποδίδεται δι’ ορκωμοσίας και η συνήθης αναφορά είναι στον Άγιο Ανδρέα ως προστάτη της Σκωτίας και το ότι τα λείψανα του μεταφέρθηκαν από την Πάτρα ή την Κωνσταντινούπολη στην Σκωτία… και μέχρις εκεί.

Ο Βαθμός αυτός είναι σπουδαίος γιατί ολοκληρώνει την αρχαία Σκωτική παράδοση, που υποστηρίζει πως η γνώση που είχαν οι αρχαίοι αδελφοί διατηρήθηκε μετά τον Ζοροβάβελ, μέσα από τους Εσσαίους, την ελληνιστική περίοδο και τους πρώτους Πατέρες της Ερήμου. Διατηρήθηκε στους αγίους τόπους και μέσω των ιπποτών του Ναού πέρασε στη Δύση και ιδιαίτερα στη Σκωτία, όπου οι εκεί αδελφοί ανέλαβαν να την συντηρήσουν και να την διαιωνίσουν.

Αυτά ήταν γνωστά στους Σκώτους Τέκτονες με την εμφάνιση του σύγχρονου τεκτονισμού, ήδη από τις αρχές του 18ου αιώνα.

Γιατί λησμονήθηκε; Πιθανόν γιατί μετά την οριστική απώλεια του θρόνου των Στιούαρτ, οι Ιακωβίτες τέκτονες ασχολήθηκαν και έδωσαν ώθηση στις μεγάλες κοινωνικές και πολιτικές αλλαγές του 18ου – 19ου αιώνα. Αυτό είναι κάτι για το οποίο νοιώθει περήφανος ο κάθε τέκτονας, αλλά δεν συμβάδιζε με τις επιδιώξεις των αυτοκρατορικών συστημάτων της Βρετανίας και της Γαλλίας. Έτσι ο ΑΑΣΤ που συνέχισε την ανεξάρτητη πορεία του, στην ανάπτυξη των βαθμών σωστά τοποθέτησε τον βαθμό του Αγίου Αντρέα μεταξύ του Ιππότη του Ηλίου και του Καδώς.

Βέβαια στην πορεία των ετών, πολλοί αδελφοί ξέχασαν το περιεχόμενο της Παράδοσης και όταν το ανακάλυψαν και πάλι με την βοήθεια διάσημων πλέον βιβλίων, όπως το Ναός και Στοά των Baigent Michael & Leigh Richard, ή βιβλία του Dan Brown, αναζήτησαν – αν και υψηλόβαθμοι Σκώτοι – ερμηνείες σε νεότερα ναϊτικά συστήματα γιατί απλά και δυστυχώς δεν γνώριζαν το περιεχόμενο των βαθμών μας.

Η προσπάθεια που έχουμε αναλάβει ως Ύπατο Συμβούλιο της Ελλάδος είναι ακριβώς αυτή, δηλαδή να αποκαταστήσουμε και να κάνουμε γνωστή σε όλους τους αδελφούς την αρχαία Σκωτική Παράδοση που ακολουθούμε και υπερασπιζόμαστε. Την παράδοση που έδωσε τον Τεκτονισμό στην Ελλάδα πριν ακόμα την ίδρυση του σύγχρονου κράτους με τις Στοές των Επτανήσων και της Θεσσαλονίκης.

Για τον βαθμό τον ίδιο θα σας μιλήσει για λίγο ο Κραταιός αδελφός Ματεμτζής. Εγώ θα σας κάνω μια σύντομη αναφορά για την αρχαιότερη περιγραφή του Καδώς που υπάρχει σε ένα κείμενο του 1750. Ο βαθμός ονομαζόνταν SUBLIME CHEVALIER ÉLU και το κείμενο που είναι γνωστό επίσης και ως Τυπικό του Quimper βρίσκεται στα αρχεία του Finistère – Fonds KERNUZ.




Η πρώτη σελίδα του χειρογράφου που περιέχει τους Κανόνες και το Τυπικό του Sublime Chevalier Élu (1750) που θα μπορούσαμε να το αποδώσουμε ως του Υπέρτατου Εκλεκτού Ιππότη, (Εκλεκτός με την σημασία του εκλεγμένου). Είναι το αρχαιότερο τυπικό Εκλεκτού Τέκτονα και Καδώς που γνωρίζουμε μέχρι σήμερα.

Προσέξτε λίγο, το χειρόγραφο είναι του 1750, δηλαδή μόλις λίγα χρόνια αφού οι “Μοντέρνοι” τέκτονες έχουν υιοθετήσει τον 3ο βαθμό.

Αυτό το κείμενο περιγράφει στην αρχή του και αναλυτικά τους κανόνες ενός συστήματος που δέχεται Διδασκάλους τέκτονες. Το κείμενο του Τυπικού του βαθμού που ακολουθεί τους κανόνες δεν είναι ακριβώς αυτό που γνωρίζουμε σήμερα ως Τυπικό Καδώς. Περιέχει τα κύρια στοιχεία των διαφορετικών γνωστών σήμερα βαθμών των Εκλεκτών- Elu. Δηλαδή και για παράδειγμα, αναφέρει το σπήλαιο, τη φωτιά και την πηγή του 9ου και αναλύει την μυστηριώδη σκάλα του 30ου. Είναι λοιπόν ένας αρχέγονος βαθμός που περιέχει την βασική αφήγηση η οποία αργότερα θα αναλυθεί σε διαφορετικούς βαθμούς των Εκλεκτών- Elu του Σκωτικού Τεκτονισμού.

Στην κατήχησή του περιγράφει και την ιστορία της διαδοχής της Παράδοσης:

Οι Επτά επιλεγμένοι Δάσκαλοι, που στάλθηκαν από τον Σολομώντα σε αναζήτηση του Προδότη, τι έκαναν αφού ολοκληρώθηκε ο Ναός;

Αποφάσισαν να υποστηρίζουν ο ένας τον άλλον με υποδειγματικό τρόπο, να ζουν με αγιότητα και να ασκούν απεριόριστη φιλανθρωπία για τον πλησίον τους, αντιμετωπίζοντας κάθε άνθρωπο που υποφέρει ως καλό φίλο.

Όμως, σιγά σιγά, παραμέλησαν και ξέχασαν όλα τους τα καθήκοντα. Η περηφάνια και η απληστία έγιναν οδηγοί τους και αρκέστηκαν στο να κρατούν μια αυστηρή εξωτερική συμπεριφορά και κάτω από τη μάσκα της υποκρισίας να αλληλοϋποστηρίζονται για ποταπούς σκοπούς.

Ορισμένοι, που παρέμειναν τηρητές του νόμου, δικαίως επέβαλαν στους εαυτούς τους να χωριστούν και ονομάστηκαν Kadosch, εβραϊκή λέξη για το «ιερό» που όταν αφορά σε πρόσωπα αποδίδεται ως « Άγιος» ή «καθαγιασμένος». Αυτοί είναι γνωστοί με το όνομα «Εσσαίοι» και σε αυτούς μόνο με επαίνους αναφέρονται όλοι οι ιστορικοί της εποχής, όπως ο Ιώσηπος Φλάβιος και ο Φίλων ο Αλεξανδρεύς (1ος μ.Χ. αι.) και ο Ευσέβιος της Καισαρείας (4ος μ.Χ. αι.). Ο Πτολεμαίος ο Φιλάδελφος (3ος αι. π.Χ.) και στη συνέχεια ο Μεναχέμ (ή Μαναήμ στην ελληνική μετάφραση της Βίβλου) που έζησε κοντά στον Ηρώδη Αντύπα ήταν μεταξύ των Μεγάλων Διδασκάλων τους.

Εδώ πληροφοριακά πρέπει να προσθέσουμε ότι ο μεν Πτολεμαίος Φιλάδελφος ήταν αυτός που έκανε την Αλεξάνδρεια κραταιά, έχτισε την Βιβλιοθήκη και τον Φάρο και διέταξε να μεταφραστεί η βίβλος στην Ελληνική γλώσσα.

Ο δε Μεναχέμ («Μεναήμ»), το όνομα του οποίου που σημαίνει «Αυτός που Παρηγορεί», ο “Παρηγορητής” έζησε αργότερα, την εποχη του Ιησού. Οι Πράξεις των Αποστόλων επιβεβαιώνουν τη φιλία του με τον Ηρώδη και τον τοποθετούν μεταξύ των προφητών και διδασκάλων της Αντιόχειας που έχρισαν τον Παύλο και τον Βαρνάβα και τους κατηύθυναν, μαζί με τον Ιωάννη, στο πρώτο αποστολικό τους ταξίδι.

Επιστρέφουμε στο κείμενο του Τυπικού που συνεχίζει λέγοντας πως οι λίγοι που διατήρησαν την παράδοση αναλάμβαναν τρία πράγματα με όρκο: πίστη στον Θεό, φιλανθρωπία στον πλησίον και υπακοή στον πρίγκιπα.

Και οι περισσότεροι από αυτούς επέζησαν στη Σκυθία και στη Θηβαίδα και τους γνωρίζουμε ως Πατέρες της Ερήμου που ίδρυσαν τις πρώτες μοναστικές κοινότητες και ασχολήθηκαν με την ανακούφιση των φτωχών.

Και εκεί οι Εσσαίοι ενώθηκαν με τους χριστιανούς και ξεχώρισε μεταξύ τους ο Μέγας Διδάσκαλος Άγιος Ιωάννης ο Ελεήμων (St JEAN L’aumônier).

Με το πέρασμα των αιώνων όμως έμειναν πολύ λίγοι ώσπου ο Hugues PAGANIS (Ουγκό ντε Παγιέν, ιδρυτής και πρώτος Μέγας Διδάσκαλος των Ναϊτών Ιπποτών που ο πλήρης τίτλος ήταν, Φτωχοί Συστρατιώτες του Χριστού και του Ναού του Σολομώντα) με οκτώ ακόμα συντρόφους του παρουσιάστηκαν στον GARIMOND (Warmund de Picquigny) τον πατριάρχη Ιεροσολύμων και πήραν επίσημο όρκο να κάνουν έργα ελέους προς τους φτωχούς και να προστατεύουν τους προσκυνητές που έφταναν στους ιερούς τόπους. Δέκα χρόνια μετά, στη σύνοδο του Τρουά ο Πάπας Ονώριος Β’, τους έδωσε τη λευκή στολή και ο διάδοχος του Ευγένιος Γ πρόσθεσε τον Ερυθρό Σταυρό.

Και συνεχίζει το κείμενο με την ερώτηση, είχαν κάτι κοινό οι Ναΐτες με τους Ιππότες του Αγίου Ιωάννη της Ιερουσαλήμ; Απάντηση. Ενώθηκαν μαζί τους την εποχή των σταυροφοριών για να πολεμήσουν τον κοινό εχθρό του χριστιανισμού. Πολλοί τέκτονες αδερφοί πιστεύουν ότι από εκεί έλαβαν το όνομα οι Στοές του Αγίου Ιωάννη, αλλά είναι από τον Άγιο Ιωάννη τον Ελεήμονα, Mεγάλο Δάσκαλο που έζησε τον 6ο – 7ο αιώνα και που ήταν το μεγαλύτερο στολίδι του Τάγματος.

Ποια ήταν τότε η αιτία της καταστροφής τους; Οι τεράστιοι θησαυροί που είχαν συγκεντρώσει και η δύναμη που τους έκανε συντρόφους εστεμμένων! Αυτά τους απομάκρυναν από την τήρηση του «κανόνα» που συνιστούσε ταπεινότητα και φτώχεια. Και σωστά ιστορικά το κείμενο μας λέει πως ο Φίλιππος ο Ωραίος εναντιώθηκε στον Πάπα και τοποθέτησε στη θέση του τον αρχιεπίσκοπο του Μπορντό, αφού τον έβαλε να ορκιστεί ότι θα εξολοθρεύσει αυτό το Τάγμα.

Στην συνέχεια, περιγράφει την σύλληψη και τα βασανιστήρια των ηγετών του Τάγματος , το μαρτύριο του du MOLAY και την κλήση και κατάρα μέσα από τις φλόγες προς τον Πάπα και τον Βασιλιά που επιβεβαιώθηκε απολύτως.

Οι αδελφοί που διέφυγαν και κράτησαν το Tάγμα βρήκαν καταφύγιο στα βουνά της Σκωτίας. Και εκεί, όπου υπήρχαν οπαδοί του Λούθηρου και του Καλβίνου, αποφάσισαν και πρόσθεσαν στα νέα καταστατικά τους να μην μιλούν ποτέ για θρησκεία, για να μην υπάρχει διαμάχη που θα μπορούσε να προκαλέσει μεταξύ τους πίκρα.

Γιατί είναι ακόμα σπουδαίο αυτό το ντοκουμέντο αδελφοί μου; Γιατί πολλοί υποστήριξαν και υποστηρίζουν ότι οι προπάτορές μας, όπως και ο Ιππότης Άντριου Μάικλ Ράμσεϋ, είχαν τόσο λίγη γνώση ιστορίας ώστε μπέρδευαν Ιωαννίτες με Ναΐτες.

Το κείμενο αυτό που έχει γραφεί σε μια εποχή που ο σύγχρονος τεκτονισμός είναι στα σπάργανα, περιγράφει με ακρίβεια την διαδοχή της παράδοσής μας. Και ένα τελευταίο που υπογραμμίζει τα παραπάνω. Η μεταγραφή του πρωτότυπου χειρογράφου κειμένου κυκλοφορούσε εδώ και αρκετά χρόνια, σε κάποιες αναπαραγωγές όμως έλειπαν οι τελευταίες σειρές.

Οι αδελφοί André Kervella και Philippe Lestienne το παρουσίασαν ολόκληρο.

Στις τελευταίες γραμμές μπορούμε να διαβάσουμε την ημερομηνία: « D.L.L.(L’ère Lunaire (ou vulgaire) 1750 de L.M. (L’ère Maçonnique ) 5750 de N.f. (de Notre fraternité)632 ». Δηλαδή έτος Σεληνιακής ή βεβήλου περιόδου, 1750, Τεκτονικό 5750 και έτος της Δικής μας αδελφότητας 632.

Με σαφήνεια ορίζει έτος ίδρυσης της αδελφότητας (των Εκλεκτών Καδώς) το 1118 όταν ιδρύθηκε το Τάγμα των Ιπποτών του Ναού από τον Ουγκό ντε Παγιέν.

Πιο καθαρά δεν μπορεί να γραφεί!

Ολοκληρώνοντας θέλω να πω δυο λόγια για τον Άγιο Ιωάννη τον Ελεήμονα.

Ο Ιωάννης Ε΄ ο Ελεήμων (556 – 619) ήταν Πατριάρχης Αλεξανδρείας μεταξύ 610-619.

Ζώντας λιτά και ασκητικά, διακρίθηκε για την αγάπη του προς τους πτωχούς, γι’ αυτό και ονομάσθηκε Ελεήμων. Επίσης, διακρίθηκε ιδιαίτερα λόγω της φιλανθρωπικής του δράσης κατά την εισβολή των Περσών στην Παλαιστίνη.

Εργάστηκε εκεί και ίδρυσε κοντά στο μέρος που υπήρχε ο πανάγιος τάφος «Οσπίτια», δηλ. κέντρα υποδοχής, φιλοξενίας, περιθάλψεως και νοσηλείας τα οποία λέγεται ότι έθεσαν υπό την προστασία τους οι Βουκελάριοι. Ποιοι ήσαν αυτοί; Ιπποτικό Τάγμα των Βυζαντινών που είχε ιδρύσει ο Βελισάριος το 514. «Βουκελάριος» ετυμολογείται από τη λέξη «Βούκα», δηλ. μπουκιά, όπως ονομαζόταν εκείνη την εποχή το Σώμα Κυρίου της Θείας Ευχαριστίας και από τη λέξη «Κελάριος» που σημαίνει «Φύλαξ». Δηλαδή ήταν οι «Φύλακες του Σώματος του Χριστού». Και λέγεται ότι μεταξύ των εμβλημάτων τους ήταν ερυθρός σταυρός σε λευκό φόντο.

Την ίδια εποχή, γύρω στο 600 ο Πάπας Γρηγόριος έστειλε τον Αβά Probus στα Ιεροσόλυμα, ο οποίος ανήγειρε επίσης έναν ξενώνα για τους προσκυνητές. Κατά το τέλος του 8ου μ.Χ. αιώνα, ο Κάρολος ο Μέγας χάρη στις καλές σχέσεις που είχε με τον χαλίφη Χαρούν Αλ Ρασίντ, κατάφερε να ανακατασκευάσει και να επεκτείνει το οικοδόμημα του Γρηγορίου. Να θυμίσω απλά την σύνδεση της δυναστείας του Καρλομάγνου με τον πρώτο τεκτονισμό όπως προκύπτει από τα αρχαία χειρόγραφα.

Εκείνη την εποχή ο Ξενώνας άρχισε να βρίσκεται υπό την εποπτεία των Βενεδικτίνων μοναχών της Αγίας Μαρίας των Λατίνων (Sancte Marie Latine).

Η μονή αυτή, που πήρε την επωνυμία ‘Των Λατίνων’ για να επισημάνει τη διαφορά της από το αντίστοιχο βυζαντινό μοναστήρι της Αγίας Μαρίας στα Ιεροσόλυμα, βρισκόταν νοτιοδυτικά του Ναού του Παναγίου Τάφου.

Γύρω στo 1010 καταστράφηκαν όλα από τον χαλίφη Ελ Χακέμ Μπι Αμρ Αλλάχ. Το 1048 έμποροι από το Αμάλφι της Ιταλίας, υπό την αρχηγία του Constantino di Pantaleone di Mauro, έλαβαν άδεια και επανοικοδόμησαν τη μονή της Αγίας Μαρίας των Λατίνων και τον Ξενώνα του Αγίου Ιωάννη των Ιεροσολύμων. Ο ξενώνας της Αγίας Μαρίας των Λατίνων είχε ως σκοπό να υποδέχεται και να φροντίζει τις γυναίκες και ήταν αφιερωμένος στην Αγία Μαρία τη Μαγδαληνή και ο δεύτερος ξενώνας, του Αγίου Ιωάννη, αφορούσε αποκλειστικά την περίθαλψη των αρρένων προσκυνητών και ήταν αφιερωμένος στον Άγιο Ιωάννη τον Ελεήμονα.

Το μοναστικό τάγμα των Ιωαννιτών ή Οσπιταλιέρων ιδρύθηκε αμέσως μετά την Α’ Σταυροφορία από τον αδελφό Γεράρδο τον “Ευλογημένο” ή Πιέρ-Ζεράρ ντε Μαρτίγκ (1040-1120) , του οποίου ο ιδρυτικός ρόλος επικυρώθηκε με Παπική Βούλα του Πάπα Πασχάλη Β’ το 1113.

Ήταν oblatus (αφιερωμένος) στους μοναχούς της Αγίας Μαρίας της Λατίνας και φρόντιζε τους ασθενείς στο προαναφερόμενο xenodochium (νοσοκομείο) της Ιερουσαλήμ που είχαν ανακαινίσει οι έμποροι από το Αμάλφι και το οποίο ήταν αφιερωμένο στον Ιωάννη τον Ελεήμονα. Μετά την πολιορκία της Ιερουσαλήμ από τους Σταυροφόρους του Γοδεφρείδο του Μπουιγιόν, ο αδελφός Γεράρδος διαχωρίστηκε από τους μοναχούς της Αγίας Μαρίας της Λατίνας, και ίδρυσε ένα νέο xenodochium υπό την ονομασία του Νοσοκομείου του Αγίου Ιωάννη της Ιερουσαλήμ. Στη συνέχεια ο Πάπας Πασχάλη Β’ τον κατέστησε ιδρυτή και αρχηγό του Τάγματος των Οσπιταλιέρων με την βούλα Pie postulatio voluntatis, η οποία χρονολογείται στις 15 Φεβρουαρίου 1113.

Ο διάδοχος του Γεράρδου, Ραϋμόνδος ντε Πουί της Προβηγκίας, εγκατέστησε το πρώτο σημαντικό νοσοκομείο των Ιπποτών του Νοσοκομείου κοντά στον Ναό της Αναστάσεως της Ιερουσαλήμ.

Τότε γίνετα και η αλλαγή του πάτρωνα του Τάγματος από τον Άγιο Ιωάννη τον Ελεήμονα, στον Άγιο Ιωάννη τον Βαπτιστή. Και αυτό μπορεί να οφείλεται σε δύο λόγους: α) Κάποιοι από τους Αδελφούς του Τάγματος είχαν υπό την κατοχή τους ένα μεγάλο μέρος της περιουσίας της γειτονικής, Ελληνορθόδοξης Μονής του Αγίου Ιωάννη του Βαπτιστή, με αποτέλεσμα κάποια στιγμή να την συγχωνεύσουν. Με αυτόν τον τρόπο, κατάφεραν να κάνουν αυτό το ‘αρχαίο μοναστήρι’ κομμάτι των“Λατίνων”, ενώ πλέον, μπορούσαν να επικαλούνται δικαιώματα και επί του ιδίου του πάτρωνά του που ήταν πιο διαδεδομένος Άγιος και μπορούσε να τους προσφέρει μια αρχαιότερη θρησκευτική παράδοση.

Β) Μπορεί μεν, ο Ιωάννης ο Ελεήμων να αποτελούσε πρότυπο για τον βίο ενός μοναχού, αφιερωμένου στην θεραπεία και την ανακούφιση των ασθενών, αλλά ύστερα από τη μεταστροφή των Ιωαννιτών σε μοναχούς-στρατιώτες, χρειάζονταν ένα νέο πρότυπο που να συμβολίζει και το ‘Ιπποτικό Χρίσμα’. Το κήρυγμα του Ιωάννη του Προδρόμου ήταν εξίσου πνευματικό και πρακτικό, ενώ το βάπτισμά του ήταν μια προετοιμασία, τόσο του Ιερατικού, όσο και του Ιπποτικού Βαπτίσματος. Όπως και ο ίδιος διεκήρυττε: ‘Εγώ μεν βαπτίζω υμάς εν ύδατι εις μετάνοιαν, ο δε οπίσω μου ερχόμενος ισχυρότερός μου εστίν. Αυτός υμάς βαπτίσει εν πνεύματι αγίω και πυρί’. Έτσι, πολλοί από τους Ιππότες της 1ης Σταυροφορίας, χρίστηκαν μέλη του Τάγματος του Αγίου Ιωάννη και έγιναν συνεχιστές του έργου του κηρύττοντας βάπτισμα “εν πνεύματι αγίω και πυρί’’.

Παρά αυτή την απαραίτητη καθώς φαίνεται πολιτική επιλογή, οι Ιωαννίτες Αδελφοί συνέχισαν να τιμούν την μνήμη του Ιωάννη του Ελεήμονα. Μάλιστα, ο αντίστοιχος Ξενώνας της Κωνσταντινουπόλεως παρέμεινε πιστός στην αρχική αφοσίωση του Τάγματος στον Άγιο Ιωάννη τον Ελεήμονα. Βρίσκουμε για παράδειγμα αναφορά ακόμα και στον 18ο αιώνα στο βιβλίο του Δημήτριου Σκαρλάτου του Βυζάντιου για την Κωνσταντινούπολη όπου αναφέρει ότι το 1574 ο Ξενώνας που ανήκε “τοις Οσπιταλιώταις των Ιεροσολύμων” ήταν ακόμα αφιερωμένος στον Άγιο Ιωάννη του Ελεήμονα και εκεί υπήρχε μεταξύ άλλων “αγιοταφιτών” και ο τάφος του Ματθαίου του Montmorency Δεσπότη του Merly και Verneuil. Ο χαρακτηρισμός ¨αγιοταφίτης” εννοεί εκείνη την εποχή αυτόν που έχασε τη ζωή του υπερασπιζόμενος την Αγία Πόλη και τον Άγιο Τάφο.

Έτσι ο πρώτος Σκωτικός Τεκτονισμός διατηρεί την παράδοση του Αγίου Ιωάννη του Ελεήμονα.

Πιθανόν επειδή στο πρωτότυπο η γραφή είναι St JEAN l’aumônier που μεταφράζεται και ως Ιερέας Ιωάννης, σε επόμενα Τυπικά του 18ου αιώνα βλέπουμε να εμφανίζεται το όνομα του Ιερέα Ιωάννη που ίσως εκ λάθους ταυτίστηκε με ένα μυθικό πρόσωπο. Αλλά αυτό είναι κάτι με το οποίο θα ασχοληθούμε μια επόμενη φορά.

Deus Meumque Jus

Ιορδάνης Πουλκούρας 33ο

Το βρήκατε ενδιαφέρον; Μοιραστείτε το...

Facebook
Twitter
LinkedIn
Pinterest
Email
Εκτύπωση

6 σκέψεις για το “SUBLIME CHEVALIER ÉLU – Το πρώτο Τυπικό Καδώς του 1750. Στοιχεία που περιγράφουν την διαδοχή της Τεκτονικής Παράδοσης δια των Εσσαίων, του Βυζαντίου και των Ιπποτικών Ταγμάτων μέχρι τους πρώτους Σκώτους Τέκτονες.”

  1. Σαββόπουλος Νίκος

    Ευχαριστώ πολύ για τις τόσο πολύτιμες πληροφορίες. Θα ήθελα επίσης περισσότερη τεκμηριωμένη πληροφόρηση για τους «Βουκελάριους». Εδώ αναφέρονται μόνον «λέγεται». Και πάλι ευχαριστώ πολυτιμότατα όλα.

    1. Ηνωμένη Μεγάλη Στοά της Ελλάδος

      Και εμείς σας ευχαριστούμε όλους για τον σχολιασμό σας. Προσπαθούμε στο μέτρο που μπορούμε για την πρόοδο της αδελφότητος. ΜΤΤΑΑ

Γράψτε απάντηση στο Ηνωμένη Μεγάλη Στοά της Ελλάδος Ακύρωση Απάντησης

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *

Scroll to Top