Σκέψεις επί της εγκατάστασης νέας Στοάς

Αθήνα, 06/11/2008

Σήμερα εορτάζομεν δύο εξαιρετικής σημασίας για τον Τεκτονισμό και το Τ. γεγονότα.
Το ένα είναι η αφύπνιση μίας από τις παλαιότερες Στοές του Ελληνικού Τεκτονισμού, όπως μαρτυρά και ο αριθμός της, της οποίας τα φώτα έλαμψαν το πρώτον την δεκαετίαν του 1880 με την φροντίδα πνευματικών ανθρώπων της εποχής, που όμως κάμφθηκαν υπό το βάρος των συνθηκών της εποχής και των μετάλλων που τα ίδια μέλη δεν επέτυχαν να απεκδυθούν αποτελεσματικά.

Το δεύτερο είναι η συγκρότηση του Συμβουλίου της, με τους εργάτες αδελφούς που απετόλμησαν την ανάληψιν της ευθύνης, αλλά και της τιμής που συνιστά πάντοτε η δόμηση ενός τεκτ. συνόλου, ενός τεκτ. εργαστηρίου, ενός (όπως λέμε) ναού του ανθρώπινου πνεύματος.

Εδώ δεν θα αναφερθώ εις την σημασία που έχει για τον Τεκτ. και τον θεσμόν γενικώτερα η προσθήκη ενός νέου (για την εποχή μας) εργ., ιδίως σε μία περίοδο γενικευμένης σε κάθε πεδίο της ζωής μας, κυρίως στον τόπο μας, κρίσης πίστης και ελπίδας του ανθρώπου. Εδώ θα μιλήσω μόνον, πολύ λίγο, αναντίστοιχα λίγο, ποιοτικά και ποσοτικά προς όσα θα μπορούσαν και αξίζει να ειπωθούν για την εσωτερική σημαντική των γεγονότων που εορτάζουμε σήμερα.

«Αφή φώτων», «αφύπνισις», «καθιέρωσις», είναι λέξεις που χρησιμοποιούνται για να εκφράσουν την ουσία της εκκίνησης (ή επανεκκίνησης) μίας Στοάς. Όλες σχετίζονται με το «φώς» και την «ιερότητα»:

«Φώς», γιατί είναι ενέργεια σε εκδήλωση, είναι εκδήλωση γονιμοποιός ζωής, είναι ζωή προς παραγωγή σε αρμονία προς την Φύση.

Γιατί εν τέλει «Φώς» σημαίνει διάλυση του Σκότους, δηλαδή ανάδυση της Αλήθειας και της Αρετής, αφού το Σκότος είναι συνώνυμο των ανεξέλεγκτων παθών, της πλάνης και της κακίας.
«Ιερότητα», γιατί σε κάθε τεκτ. εργαστήριο επιδιώκεται και θέλουμε να γίνεται διάλογος ψυχών και πνευμάτων, σύνθεση αγνών καρδιών και διαυγών διανοιών, συλλειτουργία ανθρώπων σκεπτόμενων ανθρωποκεντρικά, ελεύθερων παθών και χρηστοηθών. Αναζητάται η αρετή και η αρμονία, μέσα και γύρω μας. Με άλλα λόγια, μιλάμε για «ιερότητα» καθόσον στο νεολειτουργούν ή επαναλειτουργούν τεκτ. εργαστήριο προσπαθείται να υλοποιηθεί η τεκμαιρόμενη βούληση των αδελφών για βελτίωση, για τελείωση διά της αποδοχής των ακτινών του Φωτός, ως μόνες αισθητές για εμάς εκδηλώσεις του θείου, στην οδό προς την θέωση, αυτού του ιδίου του ατόμου, που συνειδητοποιημένα πάσχει και κοπιάζει στην καθημερινότητά του για την έμπρακτη ισότητα, ελευθερία, αδελφοσύνη στην οικογένειά του, στην δουλειά του, στη κοινωνία που ζει, καθόλες τις εκφάνσεις τους και τις δράσεις του. Δηλαδή, μιλάμε για «ιερότητα» γιατί εν τέλει ο εργάτης του τεκτ. εργαστηρίου (πρέπει να) θέλει και εργάζεται για να καλλιεργήσει ψυχή και πνεύμα υπό το φώς της Σοφίας (δηλαδή της σύνεσης), της Ισχύος (δηλαδή της γενναιοφροσύνης της καθαρής καρδιάς) και του Κάλλους (δηλαδή της αγάπης ή της αρμονίας με όλους και όλα).
Είναι βέβαιον ότι τέτοια σχήματα, τέτοιες επιδιώξεις, τέτοιοι Ναοί δεν δομούνται και δεν λειτουργούν δίχως αίμα, δίχως θυσία αίματος.

Εμείς οι τεκτ. δεν σφάζουμε κοκόρια, ούτε θάβουμε θυγατέρες πρωτομαστόρων στα θεμέλια των εργ. μας. Καλούμαστε όμως οι συμμέτοχοι της θεμιτής φιλοδοξίας να καθιδρύσουμε ή αναστηλώσουμε ένα λειτουργικά νέο τεκτονικό εργ., να ενεργούμε με ειλικρινή διάθεση έναντι του θεσμού, με έντιμες προθέσεις συλλειτουργίας, με συνεπή δράση, δίχως φιλαρχίες, εμμονές και ματαιοδοξίες, με σταθερή την απόφαση προσφοράς, αλλά και αποδοχής των αρχών του θεσμού και του Τάγματος εκριζώνοντες το ίδιον εκάστου, φίλαυτον «εγώ».

Έτσι, το στήσιμο του νέου για το Τάγμα μας Εργαστηρίου και η ανάδειξη και εγκατάσταση του Συμβουλίου του, δεν σημαίνει κάτι άλλο πέραν από την επιβεβαίωση της βούλησης των ιδρυτών αδελφών να αναλάβουν την ευθύνη μίας δυναμικής και αποτελματικής της καθημερινότητας έκρηξης. Κάθε έκρηξη βέβαια δημιουργεί νέες συνθήκες για όλους. Για αυτό, η γέννηση ή η επαναγέννηση Στοάς απαίτησε (θεσμικά και ουσιαστικά) την συσπείρωση και εκτίναξη προς νέα πορεία αδελφών που δοκιμάσθηκαν και κρίθηκαν από τα μέλη προϋφιστάμενων εργαστηρίων ικανοί να είναι «Διδάσκαλοι», ακριβώς για να φέρουν την ευθύνην διάδοσης των τεκτονικών ιδεών της χρηστοήθειας και ελευθεροτεκτονικής ως τρόπον «στοχασμού και δράσεως». Ας ευχηθούμε και ελπίζουμε ότι οι αδελφοί της νέας Στοάς, με την συνδρομή των αδελφών των παλαιοτέρων Στοών του Τάγματος και με την συμπαράσταση και καθοδήγηση της ένδοξης (και κραταιής) ηγεσίας του Τάγματός μας, θα δικαιώσουν τόσον τις προσδοκίες πρώτα των ιδίων αυτών που ανέλαβαν την ευθύνη τέτοιου εγχειρήματος και μετά του θεσμού όλου, όσον και την προαναφερομένη σημασία της σημερινής εορτής, εις δόξαν της ανθρώπινης αυτεξουσιότητας, εις δόξαν των σοφών, αλλά και αγωνιστών προκατόχων μας στην ίδρυση, εξάπλωση και διατήρηση του τεκτονικού θεσμού και κυρίως στην αφή και στην αδιάλειπτη συντήρηση της πυρφόρου για τις καρδιές και τις διάνοιες των ανθρώπων δάδας του Τεκτονισμού, πάντοτε ως θεσμού αφεαυτού προερχόμενου, φιλοσοφικού, ανθρωποκεντρικού-φιλάνθρωπου, μυσταγωγικού, προοδευτικού, φιλελεύθερου, για χάρη της όλης ανθρωπότητας και της αρμονίας της με την Φύση όλη.
Ιδού γιατί ομιλούμε για Φωταυγή και Ιερά γεγονότα, να γιατί εορτάζουμε, καθώς πιστεύω.

Π.Θ. (Μ.Ρ.)

Το βρήκατε ενδιαφέρον; Μοιραστείτε το...

Facebook
Twitter
LinkedIn
Pinterest
Email
Εκτύπωση

Αφήστε ένα Σχόλιο

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *

Scroll to Top