Πανηγυρικός 28ης Οκτωβρίου

Αδδ∴ σήμερα εορτάζουμε την επέτειο μιας ακόμη εισόδου μας σε πόλεμο, αντίθετα από άλλα έθνη που εορτάζουν την λήξη του. 

Και ο εορτασμός αυτός θα γίνει σε όλως ασυνήθιστες και τριπλά δυσχερείς για Λαό και Πολιτεία συνθήκες. Ζούμε σε εποχή επιβουλών κατά της Πατρίδας, της Δημόσιας Υγείας και της Εθνικής Οικονομίας, στη συνέχεια υπερδεκαετούς οικονομικής δυσανεξίας και κοινωνικού μαρασμού. Όμως αντέξαμε, όπως αντέξαμε και 400 χρόνια σκλαβιάς, αλλά και 23 αιώνες δίχως εθνικό κράτος. Πόσοι άλλοι λαοί το κατάφεραν; 

Όμως είναι πασίγνωστο ότι τα πράγματα είναι δύσκολα.

Για τούτο και θεώρησα καλό, αντί άλλων λόγων, να μοιραστώ μαζί σας το άρθρο του Αναστασίου Βιστωνίτη στο Κυριακάτικο Βήμα.

Διαβάστε το και συλλογισθείτε .

Γράφει ο κος Βιστωνίτης:

” Κανείς δεν μπορεί να είναι φίλος με τον γείτονα του, έλεγε ο Καρλ φον κλαούζεβιτς αναφερόμενος στις διακρατικές σχέσεις. Αυτό συχνά δεν αληθεύει, αλλά είναι αυτονόητο πως για να είσαι φίλος με κάποιον πρέπει να το θέλει και ο ίδιος. Τους φίλους σου αν χρειαστεί τους αλλάζεις,  τους γείτονές σου όμως δεν μπορείς.  Η χώρα μας ατύχησε να έχει ένα κακό γείτονα, την Τουρκία και ο πρόεδρός της Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν κάνει ότι μπορεί για να τορπιλίσει κάθε πιθανότητα συνεννόησης ή προοπτική καλής γειτονίας. Μεταφορικά μιλώντας -και όχι μόνο μεταφορικά – εφαρμόζει τον άλλον πασίγνωστο αφορισμό του Κλαούζεβιτς πως ο πόλεμος είναι η συνέχεια της πολιτικής με άλλα μέσα. Το έχει κάνει στη Συρία, στη Λιβύη στο Ναγκόρνο-Καραμπάχ και αλλού. Παρά τις προκλήσεις ωστόσο που εκτοξεύει καθημερινά, δύσκολα θα το επιχειρήσει και στο Αιγαίο και στον Έβρο, όμως κανείς δεν μπορεί να ναι βέβαιος. Προς το παρόν χρησιμοποιεί την απειλή του πολέμου.

Την επόμενη Τετάρτη συμπληρώνονται 80 χρόνια από εκείνο το πρωί που ο πρέσβης της Ιταλίας Εμμανουέλε Γκράτσι επέδωσε στον Ιωάννη Μεταξά το τελεσίγραφο της μουσολινικής Ιταλίας με το οποίο ζητείται η παράδοση της Ελλάδας στα ιταλικά στρατεύματα που ήδη βρίσκονταν απέναντι από τις ελληνικές μονάδες προκαλύψεως στα ελληνοαλβανικά σύνορα. Ήταν 03:00 τα χαράματα και το τελεσίγραφο έληγε στις 6:00! Τα υπόλοιπα είναι γνωστά. Στα βουνά της Ηπείρου και της Αλβανίας γράφτηκε το τελευταίο μεγάλο έπος της νεότερης ιστορίας μας που σηματοδοτούσε και την πρώτη ήττα του άξονα στο δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Η επέτειος γιορτάζεται κάθε χρόνο, αλλά εφέτος αποκτά επιπρόσθετη σημασία. Οι καθημερινές δηλώσεις και οι συνεχείς προκλήσεις εναντίον της χώρας μας από ιθύνοντες του τουρκικού καθεστώτος αγγίζουν τα όρια της ύβρεως και ορθώς η δημοκρατική Ελλάδα αποσύρεται σε έναν διπλωματικό μαραθώνιο, κτίζοντας τις αναγκαίες συμμαχίες. Το φθινόπωρο του 1941 αν κάποιος συνέκρινε τα αριθμητικά στοιχεία Ελλάδας-Ιταλίας

θα έβγαζε το συμπέρασμα πως σε περίπτωση που γινόταν πόλεμος ανάμεσα στις δύο χώρες η Ελλάδα δεν θα έχει καμία τύχη, για να το διαψεύσει παταγωδώς το αλβανικό έπος. Τα ίδια περίπου λένε σήμερα και διάφοροι αυτόκλητοι διεθνείς αναλυτές όταν αναφέρονται στο ενδεχόμενο πολέμου ανάμεσα στην Ελλάδα και στην Τουρκία, μολονότι τώρα οι διαφορές ανάμεσα στις δύο χώρες σε ότι αφορά τη στρατιωτική τους ισχύ δεν είναι συγκρίσιμες με τις αντίστοιχες Ελλάδας-Ιταλίας το 1940. Η δημοκρατική Ελλάδα κάνει ότι μπορεί προκειμένου να αποτρέψει τον πόλεμο με την Τουρκία, αλλά κατά την κοινοτοπία θα πρέπει να είναι έτοιμη στην έσχατη περίπτωση που η Τουρκία αποφασίσει να ανοίξει την πόρτα του τρελοκομείου, όπως λένε ανώτερα στελέχη των ελληνικών Ενόπλων Δυνάμεων.  Αυτό είναι με πολύ απλά λόγια το πρώτο μήνυμα του 40, που το πολιτικό προσωπικό, οι διανοούμενοι, οι επιστήμονες και οι καλλιτέχνες θα πρέπει να μεταδώσουν στη νεότερη γενιά, οι παππούδες της οποίας πάνω στα βουνά, μέσα στα χιόνια και κάτω από πολύ σκληρές συνθήκες έσωσαν την τιμή της χώρας μας, την ίδια την Πολιτεία και κοινωνία μας, ώστε εμείς σήμερα να απολαμβάνουμε τα πλεονεκτήματα της δημοκρατικής πολιτείας και ένα κατά πολύ ανώτερο επίπεδο ζωής από το δικό τους.

Το δεύτερο σημαντικό μήνυμα είναι πως σε ώρες κινδύνου η ομοψυχία και η κοινωνική συνοχή είναι εκ των ων ΟΥΚ άνευ αναγκαία. Αυτό συνέβη το 1940 όταν η Ελλάδα πολεμούσε για την ακεραιότητα, την αξιοπρέπεια και την ίδια της την ύπαρξη και μάλιστα υπό δικτατορικό καθεστώς. Το έπος του ’40 γράφηκε στα βουνά, όμως στον αγώνα πήρε μέρος το σύνολο του λαού, με τις γυναίκες που είχαν γίνει άντρες και σκαρφάλωναν σε απόκρημνα βράχια, πετώντας κοτρώνες στα φασιστικά στρατεύματα τα οποία περνούσαν από τις ορεινές διαβάσεις, αυτές που φορτώνονταν στην πλάτη πυρομαχικά και τα μετέφεραν στην πρώτη γραμμή, εκείνες που τα βράδια κάτω από το φως της γκαζόλαμπας έπλεκαν μάλλινες κάλτσες για τους στρατιώτες.  Η κινητοποίηση της πνευματικής ελίτ της χώρας ήταν και εκείνη πρωτοφανής, όσοι μπορούσαν να φέρουν όπλο βρέθηκαν στην πρώτη γραμμή του μετώπου, όπως ο Οδυσσέας Ελύτης που προσβλήθηκε από τύφο και κόντεψε να πεθάνει, για να μας προσφέρει αργότερα το συγκλονιστικό συνθετικό ποίημα “άσμα ηρωικό και πένθιμο για τον χαμένο ανθυπολοχαγό της Αλβανίας” που θα πρέπει να το διαβάσουν οι νεότεροι για να καταλάβουν γιατί η Ελλάδα πολέμησε εκείνη την εγκληματική εποχή. “Τώρα χτυπάει πιο γρήγορα το όνειρο μες στο αίμα/ Του κόσμου η πιο σωστή στιγμή σημαίνει / Ελευθερία / Έλληνες μες στα σκοτεινά δείχνουν το δρόμο / Ελευθερία/ Για σένα θα δακρύσει από χαρά ο ήλιος” λέει ο κορυφαίος ποιητής. Η αφρόκρεμα της πνευματικής Ελίτ που είχε μείνει στα μετόπισθεν έδωσε και αυτή το δικό της αγώνα. Γιατί σε τέτοιες στιγμές ” η πένα μπορεί να αποδειχθεί πιο δυνατή από το ξίφος” σύμφωνα με την πασίγνωστη φράση του βρετανού συγγραφέα Edward Bulwer – Lytton. Δύο σημαντικές διακηρύξεις κυκλοφορούσαν τότε, που απευθύνονταν σε όλο τον κόσμο και μας λένε γιατί πολεμήσαμε και επιπλέον πως δεν πολεμήσαμε μόνο για εμάς.

Το να μιλούν λοιπόν  με απαξιωτικό και συχνά γελοίο τρόπο οι ιθύνοντες της Τουρκίας για τη χώρα μας, που το 1940 έδωσε έναν ανεπανάληπτο αγώνα εναντίον του φασισμού στα αλβανικά βουνά και είχε χιλιάδες θύματα τότε, όπως  και αργότερα στην περίοδο της κατοχής, δεν είναι μόνο βαρύτατη ασέβεια στον πολιτισμό και στην ιστορία τη δική μας και του δυτικού κόσμου στο σύνολό του, αλλά και προσβολή στη μνήμη των νεκρών. Συνιστά επίσης και εξοργιστική πρόκληση αν σκεφτεί κανείς πως όταν η Ελλάδα πολεμούσε εναντίον του φασισμού, η Τουρκία παρέμεινε ουδέτερη για να κηρύξει τον πόλεμο στη Γερμανία στις 23 Φεβρουαρίου 1945, δύο μόλις μήνες πριν από την αυτοκτονία του Χίτλερ στην καγκελαρία!

Η συμπλήρωση των 80 ετών από το έπος της Αλβανίας αύριο, περιέχει και ένα ακόμη μήνυμα : πως δεν ξεχνάμε εδώ το λόγο του Τζώρτζ Όργουελ,  ότι οι λαοί που δεν θυμούνται το παρελθόν τους είναι καταδικασμένοι να το ξαναζήσουν.

 Πολεμοκάπηλοι ασφαλώς και δεν είμαστε, δεν είμαστε όμως και επιλήσμονες, αλλά είμαστε  αποφασισμένοι, εάν χρειαστεί, να υπερασπιστούμε ενάντια στην επιθετικότητα και στη βαρβαρότητα την Ειρήνη, την Ελευθερία και τη Δημοκρατία που γεννήθηκε σε αυτά τα χώματα.”

Και αυτά τα έχουμε αποδείξει επανειλημμένα στην μακρόχρονη ιστορία, που δεν έχουν οι γείτονες και για τούτο εύκολα ξεχνούν.

Ζήτω το Έθνος,

Ζήτω το ελεύθερο πνεύμα και φρόνημα,

Ζήτω η πολιτισμένη συνείδηση. 

Μ∴τ∴τ∴α∴α∴ 

Π. Θαλάσσης 

Μ∴Διδ∴

Το βρήκατε ενδιαφέρον; Μοιραστείτε το...

Facebook
Twitter
LinkedIn
Pinterest
Email
Εκτύπωση

Αφήστε ένα Σχόλιο

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *

Scroll to Top