Κυρίες και κύριοι, αδελφοί μου, αδελφές και αδελφοί των φίλιων δυνάμεων με τα αξιώματα και τις τιμές που σας αρμόζουν, σας καλωσορίζω και εγώ με την σειρά μου στον αποψινό λευκό διαδικτυακό εορτασμό της Ηνωμένης Μεγάλης Στοά της Ελλάδος του ΑΑΣΤ.
Όπως ήδη ειπώθηκε, μου είχε ζητηθεί να μιλήσω απόψε για την γέννηση και την εξέλιξη των διαφορετικών τεκτονικών Τύπων. Όμως, αν και γενικά είμαι λακωνικός στις αφηγήσεις μου θα ήταν αδύνατον με τις δυσκολίες της τηλεσυνάντησης και τον αναπόφευκτο περιορισμένο χρόνο να καταπιαστώ με το πλήρες θέμα χωρίς να σας κουράσω ιδιαίτερα.
Οπότε κρατάω την ερώτηση τι είναι Τύπος (Rite ) και ευθύς απαντώ:
Τεκτονικός Τύπος είναι, το σύνολο των κανόνων, των μύθων και των συμβόλων που απαρτίζουν το μυητικό corpus ενός τεκτονικού συστήματος. Εμείς ασκούμε τον Αρχαίο και Αποδεδεγμένο Σκωτικό Τύπο.
Επιπλέον είναι τα Τυπικά μας που περιέχουν τους βασικούς μύθους , τους συμβολισμούς και τους κανόνες , είναι και η προφορική παράδοση που φτάνει από τους προγόνους μας προσθέτοντας και αυτή μέρος των μύθων και των αλληγοριών που συγκροτούν την ύπαρξη μας.
Γιατί ως τέκτονες αποκτούμε υπόσταση μέσω του Τύπου, μέσω του μυητικού corpus που σταδιακά γινόμαστε αναπόσπαστο μέρος του. Ως ακροατές/ μυούμενοι, ως αφηγητές/ μυσταγωγοί και τελικά ως μέρος των λέξεων και των πράξεων, του εγρηγορότος αν θέλετε ή της ανάμνησης που μένει στους ψιθύρους των τοίχων των Στοών και στις φθαρμένες σελίδες των παλαιών Τυπικών.
Της ανάμνησης αυτών των ανώνυμων παλαιών διδασκάλων που υπήρξαν και μας μεταβίβασαν μια παράδοση σαν πολύτιμη κληρονομιά και που εμείς με την σειρά μας πρέπει να είμαστε άξιοι να συντηρήσουμε και να μεταβιβάσουμε πριν κλείσει ο γήινος κύκλος μας.
Των ανώνυμων άγνωστων πρόγονων μας που την ώρα της αδελφικής αλυσίδας νοιώθουμε ότι είναι εδω μαζί μας, μας στηρίζουν και γλυκαίνουν την ύπαρξη μας.
Ο Τύπος δεν είναι το Τάγμα (Ordre- Order). Αυτό είναι το σύνολο, η πνευματική κοινότητα ανθρώπων των οποίων τα μέλη, μετά από ορκωμοσία, τηρούν ορισμένους διοικητικούς κανόνες.
Και βεβαίως οι τέκτονες ενός Τάγματος μπορούν να ασκούν διαφορετικούς Τύπους.
Ο Τύπος επίσης δεν έχει σχέση με το διοικητικό κέλυφος, σύλλογο, εταιρεία ή ίδρυμα που έχει φτιαχτεί για να διαχειριστεί τις σχέσεις της αδελφότητας με το κράτος και γιανα αντιμετωπισει τα κάθε είδους φορολογικά, οικονομικά, οργανωτικά και νομικά ζητήματα μεταξύ άλλων.
Είναι τρία εξ ίσου σεβαστά και απόλυτα διακριτά μορφώματα, τρεις πυλώνες που μαζί στηρίζουν την αδελφότητα σε μια εδαφική επικράτεια, τρεις διακριτοί πυλώνες που, αν μπερδευτούν μέσα στην άσκηση της καθημερινότητας μπορεί να οδηγήσουν το σύστημα σε πρόβλημα και πολλές φορές σε μια εκκοσμίκευση.
Όταν δηλαδή το νομικό κέλυφος πιεζόμενο από την καθημερινότητα που αναζητά πρακτικές λύσεις χειραγωγεί το Τάγμα προς κάποια κατεύθυνση αντιμετωπίζοντας τους μύθους, τα σύμβολα και τις αλληγορίες του Τύπου “εργαλειακά”, σαν απλές φράσεις και διακοσμητικά που μπορούν να αλλαχτούν ή να διατυπωθούν με πιο “χρήσιμη” για την εποχή τους τρόπο, τότε μπορούν να εκκοσμκέυσουν απολύτως τον Τύπο.
Είπαμε Τάγμα είναι η πνευματική κοινότητα που αν αφαιρεθεί το “πνευματικό”, τότε η παράδοση που το έχει συγκροτήσει ολισθαίνει ανεπαισθήτως σε κάτι απολύτως διαφορετικό.
Μπορεί να είναι μια ενδιαφέρουσα συντροφιά φιλοσοφικών, καλλιτεχνικών ή άλλων αναζητήσεων, μπορεί πάντα τα μέλη να αναζητούν διακαώς μια τεκτονική έκφραση αλλά ο Τύπος, η παράδοση και ότι βαθύ σήμαινε θα έχει αντικατασταθεί από ένα brand, μια ετικέτα που αναζητά σύγχρονο εμπορικά δημοφιλή στόχο και περιεχόμενο.
Θεωρώ πως όλα αυτά δεν μας αφορούν αλλά καλό είναι να τα γνωρίζουμε και προχωρώ στο δευτερο ερώτημα:
Πώς συγκροτήθηκαν οι Τύποι;
Στα αρχαία τεκτονικά χειρόγραφα που υπάρχουν από τον 14ο αιώνα αναφέρονται πρώτη φορά οι ελευθεροτεκτονικοί μύθοι που σχετίζονται με την ελληνιστική Αίγυπτο, βιβλικές ιστορίες και την συντεχνιακή συμβολική. Σε αυτή την αφήγηση ο Ναός του Σολομώντα δεν παίζει τον κορυφαίο ρόλο που ξέρουμε και υπάρχουν άλλες ιστορίες (Νώε, Ενώχ) που σήμερα βρίσκουμε στους ανώτερους βαθμούς όλων των διαφορετικών Τύπων. Στα ίδια χειρόγραφα καταγράφoνται και οι πρώτοι κανόνες για την διακυβέρνηση των τεκτόνων. To σύνολο αυτών ονομάστηκαν Αρχαίοι Κανόνες ή Αρχαία Καθήκοντα (Old Charges).
Τον 17ο αιώνα εμφανίζεται η ερμητική- αλχημική αφήγηση των Ροδοσταυρων και η διακριτή θέση του Ναού του Σολομώντα στην οποία συμβάλλει και η επιρροή των Στιούαρτ.
Στις αρχές του 18ου αιώνα συγκροτείται στο Λονδίνο η πρώτη Μεγάλη Στοά του Λονδίνου, των Μοντέρνων όπως τους χαρακτήρισαν αργότερα τεκτόνων που είχε τους δυο συμβολικούς συντεχνιακούς (craft) βαθμούς. Σχεδόν ταυτόχρονα εμφανίζεται από τους Στιούαρτ και τους Ιακωβιτες οπαδούς τους η πρώτη Μεγάλη Στοά της Γαλλίας. Και αμέσως γίνεται γνωστό ότι στον τεκτονισμό που ασκούν χρησιμοποιούν και άλλους συμβολισμούς εκτός των συντεχνιακών και αναφέρονται σε ιππότες και περιστύλια. Αυτός ο πρώτος τεκτονισμός που θα αναπτυχθεί στην Ηπειρωτική Ευρώπη στις αρχές του 18ου αιώνα και θα γεννήσει Τύπους ονομάστηκε Σκωτισμός (écossism).
Το 1738 ιδρύουν οι Γάλλοι Μεγάλη Στοά και πιεζόμενοι από τον Άγγλο πρεσβευτή αποπέμπουν τους Ιακωβίτες και το 1743 καταδικάζουν τον Σκωτισμό (écossais) .
Να εξηγήσουμε ότι η διαφορά τους δεν ήταν τεκτονική αλλά πολιτική αφού οι Στιούαρτ ετοίμαζαν την τελευταία επανάσταση τους προσπαθώντας να ανακτήσουν τον θρόνο του Ηνωμένου Βασιλείου.
Η καταδίκη πάντως προκαλεί αντίδραση σε εκείνους που ακολουθούν την παράδοση των Ιακωβιτών η οποία εκφράζεται και με την δημοσιοποίηση κειμένων, περιγραφές και εικόνες τυπικών που αποκαλύπτουν τις διαφορετικές αρχαίες αρχές που συντηρούν στις στοές τους σε ένα σύστημα επτά βαθμών.
Να σημειώσουμε ότι πολλοί ερευνητές ονομάζουν αυτόν τον πρώτο Τύπο που ασκούν οι Σκώτοι Ιακωβίτες Τύπο Harodim ή Hérodom de Kilwinning και σε κάθε περίπτωση από τότε , την αρχή του 18ου αιώνα οι σκωτικοί βαθμοί που ακολουθούν τους συμβολικούς σε μια προοδευτική βιωματική πορεία ονομάζονται ανώτεροι βαθμοί.
Είναι σαφές ότι μέχρι το 1750 έχουμε σχεδόν το πλήρες μυθικό corpus που συγκροτεί μέχρι σήμερα τον Σκωτικό Τύπο. Ένα μυητικό σώμα που διευθετείτε μέσα σε επτά τάξεις , όπως και σήμερα. Κάθε Τάξη έχει ένα συγκεκριμένο περιεχόμενο που συνθέτουν μια σειρά βαθμών. Ύπατος Μέγας Ταξιάρχης είναι ακριβώς ο αρχηγός αυτών των διαφορετικών τάξεων.
Εκείνη την περίοδο εμφανίζονται λοιπόν οι Μεγάλες “Μητέρες” Στοές του Τύπου, δηλαδή Στοές που λειτουργούν μια σειρά Σκωτικών βαθμών, έχοντας κάποιες διαφορές μεταξύ τους. Στο Μπορντώ, την Μασσαλία, το Παρίσι, την Αυστηρά Τήρηση στη Γερμανία που υπογραμμίζει την Ναιτική παράδοση και μεταξύ άλλων λίγο αργότερα ο ντε Λιντο στο Λονδίνο με τον Τύπο του Ερεδωμ των επτά βαθμών κλπ.
To 1761 ο Ετιέν Μοριν μεταφέρει από το Μπορντό τον Σκωτισμό στην Αμερική.
Και μας παρουσιάζει πρώτη φορά τον Σκωτικό Τύπο των 25 βαθμών όπως τον περιγράφουν τα πρώτα Μεγάλα Συντάγματα.
Στην Ευρώπη και την Γαλλία μετά την Επανάσταση ο Ναπολέων χρησιμοποιεί τον τεκτονισμό ως ένα πολιτικό εργαλείο. Τοποθετεί στην νεοσυγκροτηθείσα Μεγάλη Ανατολή ως Μεγάλο Διδάσκαλο τον αδελφό του και όλα τα γαλλικά συστήματα υποχρεώνονται να συνταχθούν μαζί του.
Στην Αμερική ο ντε Γκρας Τιλι βρίσκεται μαζί με τους Τζέντλεμαν του Τσάρλεστον στην ίδρυση του πρώτου Υπάτου Συμβουλίου του ΑΑΣΤ το 1801 και συνυπογράφει την ίδρυση ως επίτιμο μέλος του Υπάτου Συμβουλίου του Τσάρλεστον και στη συνέχεια, Ύπατος Μέγας Ταξιάρχης για τις Γαλλικές Δυτικές Ινδίες.
Όταν επιστρέφει από την Αμερική στη Γαλλία το 1804 ιδρύει το πρώτο Ύπατο Συμβούλιο στην Ευρώπη, αυτό της Γαλλίας και ενώνεται και αυτός με την Μεγάλη Ανατολή του Βοναπάρτη.
Σύντομα καταλαβαίνει ότι η βασική αρχή της κανονικότητας που είναι η απόλυτη κυριαρχία και ανεξαρτησία του σώματος δεν μπορεί να υπάρξει και αποσύρει τον Τύπο από την Μεγάλη Ανατολή ακολουθώντας πλέον αυτόνομη πορεία. Ο ίδιος θα ιδρύσει τα πρώτα Ύπατα Συμβούλια στην υπόλοιπη Ευρώπη και ο Σκωτικός Τύπος θα ταυτιστεί με το επαναστατικό και προοδευτικό πνεύμα των εθνών που αποκτούν υπόσταση στην Ευρωπαϊκή και την Αμερικάνικη ήπειρο.
Τι ακριβώς έφερε στον τεκτονισμό ο Βοναπάρτης και η εποχή του ανεξάρτητα παο του αν ήταν ή όχι ο ίδιος τέκτονας;
Χρησιμοποίησε μια κεντρική εξουσία ως κέντρο, την Μεγάλη Ανατολή και κάθε διαφορετικό Τύπο τον υπήγαγε στην πραγματικότητα υπό την εξουσία του θέτοντας όρους “κανονικότητας”.
Στην πραγματικότητα χρησιμοποίησε τον τεκτονισμό ως εργαλείο της εξουσίας και του κράτους του. Αυτή η μορφή με τις όποιες παραλλαγές της ονομάστηκε Αυτοκρατορικός Τεκτονισμός,
Την ίδια ιδέα υιοθέτησεo Δούκας του Sussex που στα 30 χρόνια που έμεινε ως Μέγας Διδάσκαλος ένωσε τις Μεγάλες Στοές της Αγγλίας στην Ηνωμένη Μεγάλη Στοά και στη συνέχεια ενεργοποίησε όλες τις άλλες τεκτονικές Τάξεις δίνοντας την μορφή “παράπλευρων” βαθμών.
Τίποτε στο βασίλειο δεν μπορεί να είναι πάνω από τον Μεγάλο Διδάσκαλο που ανήκει στην βασιλική οικογένεια άρα είναι στο πλάι, παράπλευρα σώματα, και βεβαίως δεν υπάρχει ο όρος “σκωτικός”.
Το αγγλικό αυτοκρατορικό σύστημα έμεινε σταθερά υποστηρικτής του θρόνου που για την Αγγλία είναι ταυτόχρονα η αρχή της πολιτικής και θρησκευτικής εξουσίας.
Με αυτό τον τρόπο διαμόρφωσαν την τεκτονική τους έκφραση και γι αυτό οι παλιοί μας αδελφοί , πριν από 40-50 χρόνια ονόμαζαν τον τύπο τους “χριστιανικό”.
Η Μεγάλη Ανατολή της Γαλλίας μετά την πτώση της Βασιλείας στήριξε ενεργά και δραστήρια την νεογεννημένη Δημοκρατία και τις κοινωνικές αναζητήσεις του τέλους του 19ου αιώνα και έτσι πολλοί τότε την ονόμασαν και ΄”συναγωγή της Δημοκρατίας”. Με αυτή την τάση σαφώς τόνισε ιδιαίτερα την κοινωνική πλευρά του τεκτονισμού.
Σαφώς οι πολιτικές διάφορές που είχαν Αγγλία και Γαλλία μέχρι τουλάχιστον τα τέλη του 19ου αιώνα επηρέασαν και την έκφραση των αυτοκρατορικών τύπων.
Ο ΑΑΣΤ παρέμεινε όσο ήταν δυνατόν μακριά από αυτές τις σχέσεις
και συνέχισε την αυτόνομη πορεία του αναπτυσσόμενος στην Αμερική και την ηπειρωτική Ευρώπη. Στα τέλη του 19ου αιώνα και μετά τη Λωζάννη προβάλλονται οι διαφορές που όμως η αφορμή τους δεν είναι τεκτονική αλλά πολιτική με την έκφραση εκείνης της εποχής.
Ο Ηπειρωτικός Σκωτισμός σταθερός υποστηρικτής της ελεύθερης βούλησης, της πνευματικότητας και του ανθρωπισμού θεωρεί τον ΜΑΤΣ ως την πρώτη Δημιουργό Αρχή, αναγνωρίζοντας το απόλυτο προνόμιο της ελεύθερης Συνείδησης του κάθε αδελφού να αποφασίζει για ότι άλλο τον αφορά στην εσωτερική του αναζήτηση. Με αυτή την έκφραση παγκοσμιότητας ως αφορμή πάλι οι παλαιοί αδελφοί πριν 50-60 χρόνια ονόμαζαν μεταξύ τους τον Τύπο “unversal”.
Στην πορεία αυτή και στα τέλη 19ου αιώνα το αρχαιότερο Ύπατο Συμβούλιο της Ευρώπης, αυτό της Γαλλίας , ανασυγκρότησε την αρχαία Μεγάλη Στοά της Γαλλίας για να ασκήσει αποκλειστικά και κυρίαρχα τον Τύπο στους τρεις Συμβολικούς βαθμούς.
Είναι η Μεγάλη Στοά που επανεγκατέστησε την δική μας Ηνωμένη Μεγάλη Στοά του ΑΑΣΤ χορηγώντας μας Σκωτική Χάρτα ως επιβεβαίωση της αμοιβαίας εμπιστοσύνης και αναγνώρισης.
Να θυμίσω τώρα την εισαγωγή μας, Τύπος, Τάγμα και διοικητικό κέλυφος. Η ισορροπία των σχέσεων μεταξύ των τριών εκφράσεων είναι όπως προανέφερα το ιδανικό.
Εμείς τώρα στην Ελλάδα που ακριβώς βρισκόμαστε;
Πάμε στα θεμελιώδη μας, στα βασικά. Κάθε δικαιοδοσία, κάθε Μεγάλη Στοά για να είναι κανονική πρέπει να είναι κυρίαρχη και ανεξάρτητη.
Ο κάθε ξένος αδελφός στα πλαίσια της αμοιβαιότητας οφείλει να σέβεται και να αποδέχεται την παράδοση της κάθε άλλης χώρας εφ όσον δεν παραβαίνει τις λίγες κοινές αρχές της κανονικότητας.
Εμείς γνωρίζουμε την δική μας παράδοση και επιπλέον σεβόμαστε την παράδοση άρα και τον εαυτό μας;
Στον ελληνικό χώρο ο τεκτονισμός έρχεται στο δεύτερο μισό του 18ου αιώνα από τις τότε Σκωτικές Μητέρες Στοές πριν συγκροτηθούν οι σημερινοί Τύποι.
Στα Επτάνησα στην BENEFICENZA από την Μεγάλη Σκωτική Μητέρα Στοά της Βερόνας που είναι εξαρτημένη από το Σκωτικό Διευθυντήριο της Λυών. Στη Θεσσαλονίκη από τη Σκωτική Μητέρα Στοά της Μασσαλίας.
Σε εκείνη την εποχή του 18ου αιώνα που δεν υπάρχει ελληνικό κράτος ένας Κεφαλλονίτης ο Χαρβούρης ανανεώνει τον τεκτονισμό στην Ιταλία και μετέχει ενεργά στα ευρωπαϊκά δρώμενα, ένας άλλος Κεφαλλονίτης ο Μελισσινός ιδρύει τον πρώτο Ρωσικό τεκτονικό Τύπο και ένας επισκέπτης της Ζακύνθου ο Bedarride , βρίσκει εκεί υλικό για να φτιάξει τον Αιγυπτιακό Τύπο. Οφείλω να προσθέσω τον Διονύσιο Ρώμα της Επτάνησου Πολιτείας ο οποίος πετυχαίνει την αναγνώριση της Γαληνοτάτης Μεγάλης Ανατολής και του Σκωτικού Περιστυλίου της και κυρίως δι’ αυτ’ης την αναγνώριση των Ελλήνων το 1811, δέκα χρόνια πριν την έκρηξη της Ελληνικής Επανάστασης.
Όταν ιδρύεται το ελληνικό κράτος η Μεγάλη Ανατολή της Ιταλίας κανονικοποιεί τον Ελληνικό Τεκτονισμό και ο Ροδοκανάκης το 1872 τον βάζει σε μια κανονική τάξη εκλέγοντας γι πρώτη φορά πλήρες Mεγαλο Sυμβούλιο τ ης Μεγάλης Ανατολή και ιδρύοντας Ύπατο Συμβούλιο του 33ου. Και συνεχίσαμε να κρατάμε την Ηπειρωτική παράδοση του Σκωτικού Τεκτονισμού μέχρι τη δεκαετία του 80 όταν εισήχθηκε κατ αρχάς το Τάγμα της Υόρκης και στη συνέχεια τα αγγλικά παράπλευρα ή επιγενόμενα με την Εθνική Μεγάλη Στοά.
Όμως οι πρόγονοι μας παρ όλα τα πενιχρά τους μέσα δεν κράτησαν μόνο την παράδοση αλλά και την εμπλούτισαν με μοναδικό τρόπο.
Όλοι οι έλληνες και οι ελληνίδες τέκτονες ανεξαρτήτως του Τάγματος και του Τύπου που ασκούμε γνωρίζουμε την φράση του Τυπικού του Πρώτου Βαθμού που μιλά για την κάθοδο στο βάθος της Συνειδήσεως.
Μια φράση που συνάδει απόλυτα με την εξέλιξη της σκέψης των Σκωτικών βαθμών αλλά και με την σύγχρονη σκέψη και επιστήμη. Πολλοί πιστεύαμε ότι είναι μια ελληνική επινόηση.
Πρόσφατα ανακάλυψα και το ανακοίνωσα πρώτη φορά δημόσια στην εκδήλωση του Σκωτικού Τεκτονισμού το περασμένο φθινόπωρο στο ίδρυμα Θεοχαράκη, ότι η φράση αυτή προέρχεται από το Τυπικό μιας Στοάς που ιδρύθηκε στις αρχές του αιώνα στο Παρίσι, της Θεμπάχ.
Εκείνη την εποχή μόλις έχει επανιδρυθεί η Μεγάλη Στοά της Γαλλία ς και ο Ύπατος του Υπάτου Συμβουλίου της εποχής συμβάλλει στη δημιουργία αυτής της ιδιαίτερης συμβολικής στοάς. Δεν είναι μελή μόνο διάσημοι εσωτεριστές του κύκλου του Papus και ο René Guénon. Αλλά και ακαδημαϊκοί και η παρέα των σουρεαλιστών του Αντρέ Μπρετόν. Γιατί το υπογραμμίζω; Γιατί εκείνη την εποχή η ψυχανάλυση και ο Φρόιντ προσπαθούν να αποκτήσουν αποδοχή, η σύγχρονη φυσική είναι στα σπάργανα και η Συνείδηση όπως και τόσες άλλες έννοιες είναι θέμα συζήτησης μερικών διανοούμενων. Η παρέα των Σουρεαλιστών δεν άλλαξε μόνο την τέχνη αλλά συνέβαλε δυναμικά στην δημοσιότητα και την επικράτηση της ψυχανάλυσης και των νέων ιδεών που σύνδεσαν το αρχέτυπο και την παράδοση με την αιχμή της επιστήμης. Και αυτή η ομάδα έβαλε τις πανέμορφες προσθήκες στο σκωτικό τυπικό που ένωσαν την παράδοση με την προοπτική του 20ου αιώνα που τότε ξεκινούσε. Και με θαυμαστό τρόπο κάποιοι πρόγονοι μας το υιοθέτησαν στην μακρινή Ελλάδα, έγινε μέρος της ύπαρξης μας και έτσι εμείς σήμερα το γνωρίζουμε και το τιμούμε τολμώ να πω καλυτέρα από τους Γάλλους αδελφούς πολλοί εκ των οποίων δεν γνωρίζουν καν την ύπαρξη του.
Έτσι η ελληνική τεκτονική παράδοση ξεκινά πολύ πριν υπάρξει ελληνικό κράτος και στην πορεία ζυμώνεται με τις εξελίξεις παραμένοντας στην πνευματική πρωτοπορία ακολουθώντας τις αλλαγές των αιώνων.
Και βρισκόμαστε εδώ σήμερα σε αυτή την λεύκη συγκέντρωση γιορτάζοντας το θερινό μας ηλιοστάσιο.
Κατά βάθος πολλοί από εσάς τώρα μπορεί να σκάφτεστε τις διαφορές που έχει ο δικός σας Τύπος ή ο τρόπος που τον ασκείτε.
Αδελφοί και αδελφές, φίλες και φίλοι.
Η διαφορετικότητα μας είναι αυτή που κάνει τον κόσμο μας πιο όμορφο και πιο πλούσιο.
Να τιμάται τον Τύπο που κληρονομήσατε και ορκιστήκατε να κατανοήσετε , να συντηρήσετε και να διαδώσετε στους απογόνους σας . Οφείλετε να το κάνετε!
Να είστε περήφανοι για την δική σας παράδοση και να μην αναζητάτε δεκανίκια. Το κάθε Τάγμα είναι κανονικό όταν είναι κυρίαρχο και ανεξάρτητο.
Αν αναζητάτε κριτές ή προστάτες εκκοσμικεύεται και αποκανονικποιείτε τον εαυτό σας.
Ποτέ μέχρι την δεκαετία του 80 η Ελλάδα δεν είχε πρόβλημα με τον Τεκτονικό Τύπο και τις διεθνείς της σχέσεις.
Όταν και όσοι αναζήτησαν επιβεβαίωση για τις πράξεις τους σε ξένους, υποβίβασαν μόνοι τους τον εαυτό τους και το Τάγμα τους.
Έθεσαν το κέλυφος που λέγαμε στην αρχή, το διοικητικό μέρος πάνω από τον Τύπο. Κα μια διοίκηση αποξενωμένη από την πνευματικότητα του Τύπου είναι μια κοσμική εξουσία ευεπίφορη σε προσωπικές επιλογές και μισαλλόδοξες παρεκκλίσεις.
Και περνώντας τα χρόνια τα μισαλλόδοξα υπερτροφικά εγώ αυξήθηκαν γνωρίζουμε, ακούμε , διαβάζουμε στον κίτρινο τύπο για κατηγορίες , αγωγές και απαξιώσεις αδελφών κατά αδελφών.
Προς τι όλο αυτό;
Η Ηνωμένη Μεγάλη Στοά της Ελλάδος του ΑΑΣΤ σταθερά καθ’όλη την πορεία της, προσπάθησε να σταθεί μακριά από αυτό το ρεύμα.
Έχουμε τις διαφορετικότητες που προέρχονται από τον Τύπο που ο καθένας μας ασκεί και από την κανονικότητα.
Σεβόμαστε τις αρχαιότερες Μεγάλες Στοές σεβόμενοι την διαφορετικότητα που πλουτίζει το σύνολο , τον κοινό μας ελληνικό τεκτονικό κόσμο.
Σεβόμαστε τις γυναικείες και τις μικτές στοές όπως σεβόμαστε επίσης και την δική μας παράδοση που θέλει τις κανονικές μας εργασίες αποκλειστικά αμιγείς.
Τηρούμε απόλυτα τον ΑΑΣΤ όπως αναπτύχθηκε στην Ηπειρωτική Ευρώπη αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν σεβόμαστε κάθε άλλον κανονικό Τύπο που ασκείται με σοβαρότητα.
Και ο αδελφός και η αδελφή είναι και αναγνωρίζεται ως τέτοιοι χωρίς υποσημειώσεις.
Σε τέτοιες ευκαιρίες όπως ο σημερινός λευκός εορτασμός οφείλουμε να συναντιόμαστε εν αδελφότητι, περήφανος για την διαφορετικότητα του ο καθένας, για την διαφορετικότητα αυτή που μας κάνει όλους πνευματικά πλουσιότερους , ηθικά πληρέστερους και τεκτονικά αδελφούς.
Κα με αυτό το πνεύμα για μια ακόμα φορά σας καλωσορίζω στη σημερινή μας συνάντηση.
Αδελφές και αδελφοί,
Είναι χρέος όλων μας και του καθενός από το δικό του μετερίζι να συμβάλει για να ανανεωθεί και να σταθεί στον 21ο αιώνα ο ελληνικός τεκτονισμός, ακολουθώντας το παράδειγμα των προγόνων μας των περασμένων αιώνων. Ας θεωρήσουμε την κρίση που διέρχεται η κοινωνία μας σαν μια ευκαιρία για αναστοχασμό, μια ευκαιρία να επαναπροσδιορίσει ο καθένας τους στόχους του, την ευθυνη του, το καθήκον του και να δράσει.
Οι πρόγονοι μας το έκαναν με ελάχιστα εφόδια εν σχέση με εμάς, αλλά με αφοσίωση και βαθύ έργο.
Τώρα είναι η σειρά μας να μετρηθούμε με τον χρόνο και το έργο.
Laboremus λοιπόν, Ας δουλέψουμε γι αυτό.
Καλό καλοκαίρι!
Ιορδάνης Πουλκούρας
Επίτιμος Μέγας Διδάσκαλος της Ηνωμένης Μεγάλης Στοάς του Α.Α.Σ.Τ., Υ.Μ.Τ. του 33ου βαθμού της Ελλάδος
