(Ο εορτασμός του Τάγματος του ΑΑΣΤ γίνεται εκ παραδόσεως κάθε Δεκέμβριο κοντά στο χειμερινό ηλιοστάσιο. Εκεί συναντώνται όλοι οι αδελφοί Συμβολικών και Φιλοσοφικών βαθμών σε “λευκό” περιβάλλον και συνεορτάζουν την ολοκλήρωση του ημερολογιακού έτους. Μετά δυο χρόνια παύσης λόγω της πανδημίας , φέτος έγινε πάλι ο εορτασμός την 15η Δεκεμβρίου, τηρώντας όλους τους υγειονομικούς κανόνες. Ο Υ.Μ.Τ. μίλησε στους αδελφούς για την ιστορία της καταγωγής του Τεκτονισμού, του ΑΑΣΤ ειδικότερα, τις διαφορές που υπάρχουν από άλλες τεκτονικές τάσεις που διαμορφώθηκαν στα τέλη του 19ου αιώνα, εξηγώντας γεγονότα που διαμόρφωσαν και επηρεάζουν και την δική μας σύγχρονη εποχή. Η απομαγνητοφώνηση και καταγραφή του κειμένου έγινε με την επιμέλεια της Μεγάλης Γραμματείας)
Φίλτατε Μεγάλε Διδάσκαλε, αγαπητοί αδελφοί με τα αξιώματα και τις τιμές που σας αρμόζουν, αγαπημένοι μου αδελφοί που τιμάτε με την παρουσία σας τον αποψινό μας εορτασμό, είναι όμορφα που βρισκόμαστε πάλι όλοι μαζί σε μια τέτοια εκδήλωση του Τάγματος μετά από δύο χρόνια. Έχουν συμβεί πολλά σε αυτό το διάστημα για τα οποία θα μπορούσαμε να μιλήσουμε, παίρνω όμως αφορμή από ένα πολύ πρόσφατο γεγονός.
Κάποιοι αδελφοί αναρωτήθηκαν πρόσφατα για την αυστηρή αντίδραση της Ηνωμένης Μεγάλης Στοάς της Ελλάδας του ΑΑΣΤ απέναντι στην πρόθεση της Εθνικής Μεγάλης Στοά της Γαλλίας να ιδρύσει στο Παρίσι τουρκόφωνη Στοά με την ονομασία Αγία Σοφία. Η αντίδραση του Τάγματός μας εκδηλώθηκε και με μια επιστολή που συνυπέγραψα δίπλα στον Μεγάλο μας Διδάσκαλο, με την ιδιότητα μου ως Επίτιμος Μέγας Διδάσκαλος. Η εθνική διάσταση του θέματος προβλήθηκε αμέσως από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης, και μάλιστα σε εκπομπή του Real FM, το έθεσε ο Διεθνολόγος, Ερευνητής από το τμήμα Τουρκικών Σπουδών του Πανεπιστημίου Αθηνών κος Αλέξανδρος Δεσποτόπουλος. Εκ παραδρομής μάλιστα καθώς οι έγκριτοι δημοσιογράφοι της εκπομπής, κ.κ. Μάνος Νιφλής και Άκης Παυλόπουλος, δεν γνωρίζουν τα του Τεκτονισμού, αντί να αναφέρονται στην «Εθνική Μεγάλη Στοά της Γαλλίας», την αποκαλούσαν, εκ λάθους, ως «Μεγάλη Στοά της Γαλλίας» ! Γνωρίζετε βέβαια ότι η «Μεγάλη Στοά της Γαλλίας» είναι ένας παραδοσιακός φίλος της Ελλάδας και της Μεγάλης μας Στοάς και είναι άδικο να εμπλέκεται το όνομά της σε τέτοια θέματα.
Υπήρξαν διάφορες συζητήσεις επ’ αυτού και βέβαια, αν μιλάμε για διεθνείς σχέσεις, σίγουρα οι γνωρίζοντας περί των διεθνών σχέσεων, οι πανεπιστημιακοί και οι αρμόδιοι του Υπουργείου Εξωτερικών, με τους οποίους επικοινωνήσαμε, γνωρίζουν καλύτερα από τους σχολιαστές του facebook. Αν μιλάμε για τεκτονική κανονικότητα, νομίζω ότι λίγοι είναι σαφείς και καθαροί στις θέσεις τους όπως εμείς. Έχουμε έναν Τύπο που τον γνωρίζουμε και τον υπερασπιζόμαστε, τον Σκωτικό, και μια ιστορία που την γνωρίζουμε και δεν έχουμε κανέναν ενδοιασμό να συζητήσουμε περί αυτής.
Και αυτό έρχεται να συναντήσει την ερώτηση που πολλές φορές θέτουν νεότεροι αδελφοί για τους διαφορετικούς Τεκτονικούς Τύπους και για την καταγωγή του τεκτονισμού γενικότερα.
Απλές φαινομενικά ερωτήσεις που χρειάζονται πολλές ώρες, αν όχι ημέρες, αν θέλαμε να απαντηθούν σοβαρά και εμπεριστατωμένα. Απόψε λοιπόν, μια εορταστική μέρα για όλους μας, λευκή και χωρίς αυστηρό πρωτόκολλο και τυπικό πρόγραμμα, νομίζω ότι είναι μια καλή ευκαιρία να συζητήσουμε λίγο περί αυτών. Είμαστε τέκτονες, ποια είναι η καταγωγή μας;
Όλοι συμφωνούν ότι η κυριότερη γραμμή καταγωγής προέρχεται από τις αρχαίες συντεχνίες. Ποιες συντεχνίες; Θα πρέπει να πάμε πολύ πίσω στον χρόνο στις Διονυσιακές συντεχνίες. Αυτές υπήρχαν ήδη την εποχή του Χαλκού, όταν στην Ανατολική Μεσόγειο λατρεύτηκε η Μεγάλη Μητέρα Θεά, χήρα, που σημαίνει χωρίς την παρουσία άντρα. Και μαζί της πάντα ο αρχέτυπος μυητικός ήρωας , ο γιός της, ο οποίος κάθε χρόνο μια τέτοια εποχή, κοντά στο χειμερινό ηλιοστάσιο, πέθαινε συμβολικά για να αναγεννηθεί με λαμπρότητα συμβολίζοντας την αναγέννηση του παντός. Η συντεχνία πήρε το όνομα της από την αρχέγονη μορφή θνήσκοντος μυητικού ήρωα, τον Διόνυσο. Η πλέον γνωστή έδρα τους ήταν στην Φοινικική Βύβλο, εκεί όπου βασίλεψε ο Χιράμ και απ’ όπου προήλθε ο ομώνυμος μυητικός ήρωας των Τεκτόνων. Οι Εβραίοι ονόμαζαν την Βύβλο Γκεμπέλ και όπως μας διασώζουν ο Λιβάνιος, ο Ιώσσηπος, αλλά και η ίδια η Βίβλος, οι Γκεμπελίτες, δηλαδή η συντεχνία που είχε εκεί την έδρα της, ήσαν αυτοί που οικοδόμησαν τον Ναό του Σολομώντα.
Η συντεχνία παρέμεινε ενεργή μέχρι την απαγόρευση που επέβαλαν οι πρώτοι Βυζαντινοί αυτοκράτορες. Τότε ένα μέρος αυτών βρίσκει καταφύγιο στη βόρειο Ιταλία κοντά στη λίμνη Κόμο υπό την εξουσία των Λομβαρδών αρχόντων και έμειναν γνωστοί ως οι Κομακίνοι Διδάσκαλοι, Maestri Comacini. Έχει ενδιαφέρον το έμβλημα τους, ένας διαβήτης πάνω από ένα ρόδο με πέντε πέταλα. Αυτό το άνθος είχε ταυτιστεί στην αρχαιότητα με την Μεγάλη Χήρα Μητέρα θεά των Μυστηρίων, αφού απεικόνιζε την πορεία που διαγράφει στον ουρανό το άστρο της Αφροδίτης. Και απ’ εκεί το ρόδο ταυτίστηκε με τα μυστήρια και το πενταπέταλο ρόδο μας έδωσε την γραμμική απεικόνιση του πεντάκτινου άστρου.
Ένα μέρος λοιπόν των συντεχνιών επιβίωσε με την προστασία των Λομβαρδών στη Δύση και ένα άλλο μέρος επιβίωσε στην Ανατολή στις περιοχές που δε έλεγχαν απόλυτα οι Βυζαντινοί άρχοντες και κοντά στους Άγιους τόπους. Η παράδοση λέει πως όταν έφτασαν οι ιππότες τους συνάντησαν και με την διεθνή -τότε- δύναμη που είχε το τάγμα των Ιπποτών του Ναού, τους επανεγκατέστησαν στη Δύση, δίνοντας τους το μοναδικό προνόμιο για εκείνη την εποχή -που σκεφτείτε, τότε ο κάθε άνθρωπος ανήκε ως σώμα σε έναν άρχοντα και δεν μπορούσε να απομακρυνθεί από τον χώρο του χωρίς άδειά του- το μοναδικό λοιπόν προνόμιο να μπορούν να ταξιδεύουν ελεύθερα όπου καλούσαν την συντεχνία για να προσφέρει τις υπηρεσίες της. Γι αυτό και ονομάστηκαν Ελεύθεροι τέκτονες. Οικοδόμησαν τους μεγάλους Καθεδρικούς Ναούς, τείχη και διοικητικά κτίρια, που όλοι γνωρίζουμε και η παράδοση λέει ότι σταμάτησαν την ανέγερση τους όταν ο τοποθετημένος στην Αβινιόν Πάπας και ο Γάλος βασιλιάς διέλυσαν βίαια το Τάγμα των ιπποτών του Ναού.
Αλήθεια ή μύθος δεν είναι κάτι που αφορά την αποψινή μας συζήτηση. Πάντως, ολόκληρο τον μεσαίωνα και την αναγέννηση, θεωρούσαν τις συντεχνίες κέντρα αναρχίας και ανυπακοής. Γιατί; Γιατί όταν όλοι οι κάτοικοι της Ευρώπης υποχρεωτικά ζούσαν στα όρια που επέβαλλε ο άρχοντας τους και τα νέα που μάθαιναν ήταν αυτά που ήθελε ο άρχοντας τους, τα μέλη της συντεχνίας γύριζαν σε ολόκληρη την Ευρώπη, συνομιλούσαν με ανθρώπους από κάθε γωνιά της γης και όταν επέστρεφαν στο σπίτι τους μετέφεραν τα δικά τους νέα που ήταν πολύ πιο πλούσια και πολύ διαφορετικά από ό,τι επέτρεπε να γίνει γνωστό ο ντόπιος άρχοντας, μεγαλώνοντας την αμφισβήτηση προς την εξουσία του. Επιπλέον, για τα μεγάλα έργα που αναλάμβαναν, ήταν απαραίτητο να χρησιμοποιούν τις γνώσεις μαθηματικών, γεωμετρών, μεταλλουργών και χημικών που τους ονόμαζαν και αλχημιστές, σε μια εποχή που η επιστήμη πολλές φορές θεωρείτο αίρεση και η ενασχόληση με αυτήν εύκολα -αν δεν είχες κάποια προστασία- οδηγούσε στην πυρά.
Έτσι πολλές φορές, η συντεχνία βοηθούσε διωκόμενους να διαφύγουν προς πιο ανεκτικές περιοχές καλύπτοντάς τους υπό τον μανδύα του μέλους της συντεχνίας. Η ονομασία του Τύπου μας είναι “Αρχαίος και Αποδεδεγμένος- Ancient and Accepted” . “Αποδεδεγμένοι” ονομαζόταν εκείνοι που δεν ήταν χειρώνακτες εργάτες, οικοδόμοι και ως “θεωρητικοί” γίνονταν “αποδεκτοί” και μέλη της Συντεχνίας. Μεταξύ αυτών λοιπόν ανακατεμένοι οι φυγάδες περνούσαν σε ελεύθερες περιοχές και από εκεί συνήθως μπάρκαραν σε κάποιο πλοίο προς τη νέα ήπειρο (Αμερική) που είχε τότε ανακαλυφτεί. Η πρόποση του Στεγαστή, που από παράδοση κάνουμε στο τέλος κάθε δείπνου αγάπης, αναθυμάται αυτή ακριβώς την πράξη. Θυμηθείτε ότι ολοκληρώνεται με την ευχή, “για γρήγορη ανακούφιση από τα βάσανά τους και ταχεία επιστροφή εις την πατρώαν αυτών γη, εφ’ όσον ούτοι ούτως επιθυμούν”.
Με όλα αυτά λοιπόν και παρ΄ όλο που συνεχώς βρίσκουμε να εκδίδονται διατάγματα κατά των συντεχνιών, ποτέ δεν τις κατήργησαν. Γιατί αυτό; Γιατί είχαν ανάγκη τα μυστικά της τέχνης τους. Και όχι μόνο για την ανέγερση εκκλησιαστικών μνημείων, αλλά κυρίως για οχυρωματικά έργα. Μην ξεχνάμε ότι εκείνη την εποχή η άμυνα στηριζόταν στα τείχη μιας πόλης, η επικοινωνία στα γεφύρια και η συντεχνία ήταν πολύτιμη επειδή κατασκεύαζε και επισκεύαζε ότι χρειαζόταν, έγκαιρα και με την μοναδική της τεχνική. Επομένως αν αποκαλύπτονταν αυτά τα μυστικά, τότε η δύναμη της συντεχνίας θα κατέρρεε, θα παραδιδόταν στη μήνη των αντιπάλων τους, και όσοι επιβίωναν θα επέστρεφαν στην κατάσταση του υποτελούς δουλοπάροικου. Και από εδώ λοιπόν φτάνουν σε εμάς τα “σημεία ποινής” ή “αναγνώρισης” που ανακοινώνονται στον αδελφό αφού γνωρίσει τα μυστικά ενός τεκτονικού βαθμού, ως ανάμνηση των ποινών που θα άρμοζαν κατά τον μεσαίωνα στον προδότη της αδελφότητας. Η δύναμη των συντεχνιών υποχώρησε σταδιακά, πιθανόν και μετά την εξάπλωση της χρήσης της πυρίτιδας και του τηλεβόλου, των κανονιών δηλαδή, που μείωσαν την χρησιμότητα των πολύ ακριβών μεγάλων οχυρωματικών έργων και άλλαξαν τις συνθήκες πολέμου.
Και εκείνη την εποχή μπαίνει ενεργά στην ιστορία μας ένας Στιούαρτ, που θα στεφθεί βασιλιάς της Σκωτίας ως Ιάκωβος 6ος το 1567 και θα ενώσει τα βρετανικά βασίλεια το 1603 με το όνομα Ιάκωβος ο 1ος της Αγγλίας. Ο Ιάκωβος θα ονομαστεί από τους σύγχρονούς του νέος Πυθαγόρας και Σολομών της Σκωτίας. Ασχολείται τόσο με την ελληνική, όσο και με την εβραϊκή μυστική παράδοση. Ο ίδιος θα μεταφράσει ένα ποίημα του Guillaume de Salluste Du Bartas το οποίο εισάγει στην τεκτονική μυθολογία τον Χιράμ Αμπίφ, που μέχρι εκείνη τη στιγμή δεν υπάρχει σε κανένα τεκτονικό κείμενο.
Τον 1583 διορίζει τον Γουίλιαμ Σόου Κύριο των Βασιλικών Έργων και Γενικό Επόπτη των Τεκτόνων με εντολή να αναδιοργανώσει τις χειμαζόμενες συντεχνίες. Δημοσιεύει διαδοχικά τους δυο “Κανονισμούς” του το 1598 και 1599 που αναμορφώνουν την τεκτονική συντεχνία σε κάτι ουσιαστικά νέο. Αναφέρεται στους Μαθητές, Εταίρους και Διδασκάλους με τους ίδιους όρους όπως τους γνωρίζουμε μέχρι σήμερα , απευθυνόμενος προς τις Στοές (Lodges), και όχι προς τις επαγγελματικές συντεχνίες (crafts). Και για πρώτη φορά γίνεται αναφορά ευθέως σε μια υπάρχουσα εσωτερική γνώση στους κόλπους της αδελφότητας.
Μια επισήμανση: Όλοι οι θεωρητικοί τέκτονες που γνωρίζουμε κατά τον 17ο αιώνα ασχολούνται και με αλχημεία ή και με ροδοσταυρισμό … και είναι όλοι οπαδοί των Στιούαρτ.
Το τρίτο Ροδοσταυρικό Μανιφέστο με τον τίτλο “Ο Χυμικός Γάμος του Χριστιανού Ροδόσταυρου” (1616) υποστηρίχτηκε πως είχε ως αιτία τον γάμο της κόρης του Στιούαρτ Ελισάβετ με τον Φρειδερίκο του Παλατινάτου. Αυτός έδωσε την αφορμή για τον τριακονταετή πόλεμο μεταξύ των προτεσταντικών χωρών του βορρά και των υπόλοιπων καθολικών. Η θρησκευτική διαμάχη ήταν η αφορμή. Στην πράξη, όπως προσκαλούσαν και τα Ροδοσταυρικά Μανιφέστα, είχε φτάσει η εποχή για να ξεκινήσει μια μεγάλη κοινωνική αλλαγή. Τα προτεσταντικά στρατεύματα δεν θα είχαν καμία τύχη αν δεν έμπαιναν στον πόλεμο μαζί τους και εναντίον εκείνων που κατηύθυνε το Βατικανό, ο στρατός μιας από τις μεγαλύτερες καθολικές χώρες , δηλαδή της Γαλλίας που ηγέτης της ήταν ένας καθολικός ιερέας, ο Καρδινάλιος Ρισελιέ! Για πρώτη φορά το συμφέρον του κράτους υπερίσχυσε των συμφερόντων του Βατικανού. Η συνθήκη της Βεστφαλίας, που ολοκλήρωσε τον πόλεμο, ανέδειξε από τα ερείπια της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας τα πρώτα εθνικά κράτη και εγκαινίασε το σύγχρονο ευρωπαϊκό κρατικό σύστημα. Ταυτόχρονα, άνοιξε τον δρόμο για τον Διαφωτισμό.
Στα βρετανικά νησιά, οι Στιούαρτ επιμένουν στην προσπάθεια τους να συνυπάρχουν όλα τα δόγματα και οι θρησκείες στο βασίλειο τους, Ρωμαιοκαθολικοί, Διαμαρτυρόμενοι, Πουριτανοί, Πρεσβυτεριανοί, Εβραίοι κλπ . Προσπαθώντας να αντιταχτεί στη θρησκευτική βία ο βασιλιάς Ιάκωβος (Β’) επανεκδίδει την Διακήρυξη της Επιείκειας, επίσης γνωστή ως Διακήρυξη για την Ελευθερία της Συνείδησης, για να επιβάλλει την ανεξιθρησκεία και την ανοχή με νόμο που βρίσκει απόλυτα αντίθετο το Αγγλικό Κοινοβούλιο. Ο Αρχιεπίσκοπος του Καντέρμπουρυ και οι Αγγλικανοί κληρικοί εναντιώθηκαν ευθέως στην Διακήρυξη της Επιείκειας και ακολούθησε η λεγόμενη Ένδοξη Επανάσταση.
Ο Ιάκωβος επέλεξε να μην εμπλέξει την χώρα σε έναν ακόμα αιματηρό εμφύλιο και πέρασε στην Γαλλία. Εκεί του προσφέρθηκε από τον Λουδοβίκο ΙΔ΄ το παλάτι του Saint Germain en Laye. Ένα χωριό που εκείνη την εποχή ήταν η έδρα των Ιησουιτών. Εκεί, σύμφωνα με την παράδοση, μέλη του Βασιλικού Ιρλανδικού Συντάγματος ίδρυσαν την πρώτη Στοά σε Γαλλικό έδαφος, την LaParfaite Égalité. Στα αρχεία της Εθνικής Βιβλιοθήκης της Γαλλίας υπάρχει ένα αρχείο του 1777 που αναφέρει ότι η Στοά La Parfaite Egalite κατείχε αρχαία Συντάγματα με ημερομηνία 25 Μαρτίου 1688 και αυτά ανανεώθηκαν στις 9 Οκτωβρίου 1772 από την Μεγάλη Στοά της Γαλλίας.
Βρισκόμαστε στο 1688. Η πρώτη Μεγάλη Στοά της σύγχρονης εποχής, η Μεγάλη Στοά του Λονδίνου και του Ουεστμίνστερ θα ιδρυθεί στο Λονδίνο μετά από 40 χρόνια. Οι στοές, μετά την αποχώρηση των Στιούαρτ, σταδιακά απονεκρώθηκαν. Οι οπαδοί της νέας βρετανικής δυναστείας θέλησαν να ανασυστήσουν αυτό το δίκτυο προς δικό τους όφελος. Δημιουργούν λοιπόν την «Μεγάλη Στοά του Λονδίνου και του Ουέστμίνστερ» – θα ονομαστεί λίγο αργότερα της «Αγγλίας»- και λειτουργούν σε δύο μόλις βαθμούς, συντεχνιακούς. Καμία εσωτερική παράδοση, τίποτα πέραν από την συντεχνιακή συμβολική. Αμέσως υπάρχουν διαμαρτυρίες από τους άλλους τέκτονες ότι αυτοί οι νέοι, οι “Μοντέρνοι” όπως ονομάστηκαν, χρησιμοποιούν το όνομα κα τα σύμβολα, αλλά δεν γνωρίζουν τίποτα από τον τεκτονισμό. Έτσι στην Αγγλία ιδρύονται άλλες Μεγάλες Στοές όπως της Υόρκης και των Αρχαίων, ενώ οι οπαδοί των Στιούαρτ ιδρύουν στο Παρίσι την «Μεγάλη Στοά της Γαλλίας».
Η Μεγάλη Στοά της Αγγλίας θα υιοθετήσει και τον τρίτο βαθμό για να συσχετιστεί με τους άλλους και για τις επόμενες δεκαετίες θα παραμείνει σε αυτή την κατάσταση , τρείς συντεχνιακοί βαθμοί – μακριά δηλαδή από κάθε «εσωτεριστικό» που θυμίζει σκωτική παράδοση- και πίστη στον βασιλιά που είναι ο αρχηγός του κράτους και της αγγλικανικής εκκλησίας. Οι “ανώτεροι” βαθμοί, ο ερμητικός και εσωτερικός συμβολισμός, είναι συνυφασμένα με τους Στιούαρτ και οι Στιούαρτ ήσαν αντίπαλοι. Ποτέ Άγγλος δεν θα χρησιμοποιήσει, ούτε θα αποδεχτεί μέσα στον τεκτονισμό την λέξη Σκώτος και οτιδήποτε Σκωτσέζικο, σε συσχέτιση με τους Στιούαρτ και τον τεκτονισμό που έφεραν στην Γαλλία και την Ευρώπη.
Ήδη, απο το 1740, η φράση “ανώτεροι βαθμοί” σημαίνει Σκωτικοί βαθμοί αφού οι Σκώτοι εργάζονται σε βαθμούς πέραν του Διδασκάλου. Και το 1750 υπάρχει ήδη καταγεγραμμένη όλη η βασική Σκωτική μυθολογία της μετάδοσης της αρχαίας παράδοσης. Από την καταστροφή του δευτέρου Ναού, στον ελληνιστικό κόσμο, στους Πατέρες της Ερήμου, στο Τάγμα των Ιωαννιτών και των Ναϊτών και στην Σκωτία που ήταν το καταφύγιο μετά τους διωγμούς και την διάλυση . Σε ολόκληρο τον 18ο αιώνα δεν έχει οργανωθεί σε μια ενιαία μορφή ο σκωτικός τεκτονισμός. Οι λεγόμενες Σκωτικές Μεγάλες Μητέρες Στοές, χρησιμοποιούν παρόμοια ως προς τον μύθο που περιέχουν Τυπικά, τον οποίο αναλύουν σε 7, 9 ή περισσότερους βαθμούς. Ήδη όμως η παράδοση ορίζεται με επτά στάδια, επτά σκαλιά ή επτά τάξεις.
Τι επιπλέον έχει κοινωνικό ενδιαφέρον; Οι εξόριστοι οπαδοί των Στιούαρτ, οι Ιακωβίτες, αγωνίζονται και προπαγανδίζουν την ανάγκη αποκατάστασης ενός ηγέτη που διώχτηκε γιατί πίστευε στην ανοχή, την επιείκεια και την ελευθερία της συνείδησης. Βετεράνοι των μαχών όχι μόνο προετοιμάζουν την επόμενη εισβολή τους στο βρετανικό νησί, αλλά μοιράζουν τις επαναστατικές ιδέες τους και προσφέρονται και συμμετέχουν σε κινήματα και μάχες εντός της ηπειρωτικής Ευρώπης. Από τη Γαλλία, στη Σουηδία, την Ιταλία, την Αμερικάνικη Ήπειρο, μέχρις εδώ στην Ελλάδα.
Είναι η εποχή του Διαφωτισμού, η εποχή της χειραφέτησης των λαών και της γέννησης του κράτους έθνους. Ελευθερία ή Θάνατος, νικάν ή θνήσκειν, Ελευθερία , Ισότης, Αδελφότης είναι συνθήματα που ξεκίνησαν ή διαδόθηκαν μέσα από τις Σκωτικές Στοές και έγιναν συνθήματα των επαναστατημένων λαών. Μιλήσαμε ήδη για την συμβολή των τεκτόνων στην Ελληνική Επανάσταση και με το ντοκιμαντέρ που δημιουργήσαμε και προβάλλεται ελεύθερα στο youtube. Όλοι γνωρίζουμε για σχέση των τεκτόνων στην Γαλλική και στην Αμερικάνικη επανάσταση , να θυμίσουμε ότι ολόκληρη η νοτιοαμερικάνικη ήπειρος η Βενεζουέλα, Κολομβία, o Ισημερινός, το Περού, ο Παναμάς , η Βολιβία, χρωστούν την ελευθερία της στον κραταιό αδελφό μας Σιμόν Μπολιβαρ και μέσω αυτού τιμούν σταθερά τον τεκτονισμό και ιδιαίτερα τον Αρχαίο και Αποδεδεγμένο Σκωτικό Τύπο. Να θυμίσω επίσης ότι ο ελευθερωτής της Ιταλίας ήταν ο αδελφός μας Γκαριμπάλντι, Μέγας Διδάσκαλος του Ιταλικού Τεκτονισμού, Μέγας Διδάσκαλος του Αιγυπτιακού Τύπου και 33ος του Αρχαίου και Αποδεδεγμένου Σκωτικού Τύπου. Οι ερυθροχίτωνες Γαριβαλδινοί και ο ίδιος ο γιος του Γκαριμπάντι πολέμησαν και στην Ελλάδα εθελοντικά στον Ελληνοτουρκικό πόλεμο του 1897 και τον Βαλκανικό του 1912.
Παράλληλα οι Σκώτοι τέκτονες στήριξαν ενεργά τις μεγάλες κοινωνικές αλλαγές που προχώρησαν αντίστοιχα θεσμοθετώντας για όλους δημοκρατικές ελευθερίες και δικαιώματα. Με αυτό τον τρόπο ο ΑΑΣΤ ήταν ο πιο διαδεδομένος Τύπος στις αρχές του 20ου αιώνα και κυριαρχούσε απόλυτα στις νέες χώρες που είχαν προκύψει από την απελευθέρωση των Αποικιών και την κατάρρευση των Αυτοκρατοριών που γέννησε τα κράτη έθνη. Και εννοώ ολόκληρη την Αμερικάνικη ήπειρο και το μεγαλύτερο μέρος της ηπειρωτικής Ευρώπης.
Και μια που ανάφερα την λέξη Αυτοκρατορία, να εξηγήσουμε τι είναι ο λεγόμενος “Αυτοκρατορικός τεκτονισμός” που αναπτύχθηκε παράλληλα με τον Σκωτικό.
Η αρχή του βρίσκεται στην Γαλλία όταν κυριαρχεί ο Ναπολέων. Τέκτονας και ο ίδιος έχει την ιδέα να χρησιμοποιήσει το σύστημα για την υποστήριξη της Αυτοκρατορίας που δομούσε. Όλοι οι διαφορετικοί Τύποι και Μεγάλες Στοές υποχρεώνονται να υπαχθούν στην Μεγάλη Ανατολή της Γαλλίας, που δημιουργήθηκε και από το 1805 μέχρι το 1814 τοποθετεί σε αυτήν ως Μέγα Διδάσκαλο τον αδελφό του Ιωσήφ Βοναπάρτη. Θυμηθείτε ότι μέχρις εκείνη την στιγμή τα Σκωτικά συστήματα ήταν γνωστό ότι ασκούσαν ”ανώτερους “ βαθμούς. Αφού όμως ο Βοναπάρτης είναι Μέγας Διδάσκαλος κανείς δεν μπορεί να είναι πάνω από αυτόν. Μπορεί να είναι, στο πλάι, δηλαδή… “παραπλεύρως”.
Τότε ο de Grasse-Tilly που ήταν συνδημιουργός του πρώτου Υπάτου Συμβουλίου του ΑΑΣΤ που δημιουργήθηκε στο Τσαρλεστον της Καρολίνας, – συμπτωματικά, πόλη και πολιτεία που είχαν πάρει το όνομα τους προς τιμή του Καρόλου Στιούαρτ- επιστρέφει στο Παρίσι και ιδρύει το 1804 το Ύπατο Συμβούλιο της Γαλλίας, δεύτερο σε αρχαιότητα και πρώτο Ύπατο Συμβούλιο της Ευρώπης. Αρχικά και υποχρεωτικά συντάσσεται υπό τον Βοναπάρτη. Σύντομα και καταλαβαίνοντας ότι αυτό δεν μπορεί να συνεχίσει, αφού είναι απόλυτα αντικανονική η σχέση που επιβάλλουν, αποχωρεί και συνεχίζει την αυτόνομη πορεία του. Γιατί αντικανονική; Γιατί για να είναι κανονικό ένα Ύπατο Συμβούλιο πρέπει να είναι κυρίαρχο και ανεξάρτητο. Σέβεται την ανεξαρτησία κάθε άλλου κανονικού σώματος και ανάλογα δεν επιτρέπεται να υπαχθεί υπό οποιαδήποτε άλλη αρχή, ούτε να μοιραστεί την δική του. Έτσι το Ύπατο Συμβούλιο της Γαλλίας και ο de Grasse-Tilly τα επόμενα χρόνια συνέχισαν την ανεξάρτητη πορεία τους και ίδρυσαν τα Ύπατα Συμβούλια όλης της Ηπειρωτικής Ευρώπης .
Τι συνέβη αυτή την περίοδο στην Αγγλία; Στην Αγγλία μέχρι το 1813 υπάρχουν τουλάχιστον δυο ισχυρές και αντιμαχόμενες Μεγάλες Στοές, οι Αρχαίοι και οι Μοντέρνοι, και πολλά σώματα που ασκούν παραλλαγές Σκωτικού Τεκτονισμού. Τότε αναλαμβάνει Μέγας Διδάσκαλος ο αδελφός του Βασιλιά, ο δούκας του Σάσσεξ. Αυτός υιοθετεί το Αυτοκρατορικό σύστημα, επαναδημιουργεί και ενώνει όλα τα σώματα υπό τη σφύρα του. Οι διαφορετικές τάξεις του σκωτικού τεκτονισμού μετατρέπονται σε αυτόνομα σώματα, Ροδόσταυροι, ιππότες κλπ, προστίθενται και άλλα από την παράδοση των Αρχαίων, κάθε σώμα με δική του διοίκηση και ο Μέγας Διδάσκαλος είναι πρώτος μεταξύ ίσων. Έτσι τα “ανώτερα” σώματα μετατρέπονται σε “παράπλευρα” και τώρα καταλαβαίνετε πως προέκυψε αυτή η έκφραση που χρησιμοποιούν οι τέκτονες που έχουν σχέση με την Αγγλία. Η προοδευτική μυητική διαδικασία και το προσωπικό βίωμα που προκύπτει από την πορεία των 33 βαθμών, που τους βαδίζουμε με μόνο οδηγό την ελεύθερη βούληση και συνείδηση , έσπασε σε μια σειρά διαφορετικών ανεξάρτητων σωμάτων με πολλές διοικητικές θέσεις και εξ ίσου πολλά αξιώματα. Κάτι που μοιάζει ως όνομα παρόμοιο, αλλά ως φιλοσοφία είναι κάτι πολύ διαφορετικό.
Ο ενωμένος Αγγλικός τεκτονισμός γίνεται ένα όργανο στην υπηρεσία του βασιλιά που έχει μια μοναδική ιδιότητα στον δυτικό κόσμο. Είναι ταυτόχρονα ο αρχηγός του κράτους, αλλά και ο αρχηγός της αγγλικανικής εκκλησίας. Και με αυτό το πνεύμα συνεχίζει μέχρι σήμερα. Οι αδελφοί που ακολουθούν τον αγγλικό τύπο δεν έχουν ως επιφώνηση ούτε το “ουζαί”, ούτε το ελευθερία , ισότης , αδελφότης. Επαναλαμβάνουν, Πίστη, πίστη, πίστη. Πίστη προς ποιον; Ποτέ ο Αγγλικός τεκτονισμός δεν έχει αποδεχθεί την λέξη “Σκωτικός” γιατί -όπως καταλάβατε- τους υπενθυμίζει ένα παρελθόν με τους Στιούαρτ που θέλουν να ξεχάσουν. Το σύστημα που έχουν ως ανάλογο με τον Σκωτικό Τύπο, δίνει μόνο τους βαθμούς του Ροδόσταυρου και του Καδώς, πριν τους διοικητικούς, σε μια δική τους εκδοχή που την ονομάζουν “χριστιανική” και αυτό το σύστημα το ονομάζουν Αρχαίο και όχι Σκωτικό. Δεν αναγνωρίζει βέβαια τη Λοζάνη και τα Μεγάλα Συντάγματα, τα αντιμετωπίζει ως ιστορικό κείμενο, όπως και τα Συντάγματα του Άντερσον. Να διευκρινίσω ότι εμείς και ο Ηπειρωτικός Τεκτονισμός, όταν αναφερόμαστε στα Συντάγματα του Άντερσον εννοούμε την πρώτη έκδοση και όχι μία από τις πολλές επανεκδόσεις που περιέχουν τροποποιήσεις. Κάπως έτσι αναπτύχθηκε ο Αγγλικός Τεκτονισμός μέχρι τις αρχές του 20ου αιώνα.
Τι έκαναν σε αυτό το διάστημα οι αδελφοί της Μεγάλης Ανατολής της Γαλλίας, του πρώτου αυτοκρατορικού συστήματος; Αφιερώθηκαν στο κοινωνικό και μεταρρυθμιστικό πολιτικό έργο ενεργά μέσα στις μεγάλες αλλαγές που συμβαίνουν στον ευρωπαϊκό χώρο . Στις αρχές της ευρωπαϊκής δημοκρατίας, των δικαιωμάτων του πολίτη, της Laïcité, του χωρισμού δηλαδή του κράτους από την εκκλησία, υπήρξαν συνιδρυτές του Γαλλικού σοσιαλιστικού κόμματος που είναι το αρχαιότερο της Ευρώπης και τους ονόμασαν, η Συναγωγή της Δημοκρατίας. Στα τέλη του 19ου αιώνα αφαιρούν τις αναφορές και την υποχρέωση πίστης στον Μεγάλο Αρχιτέκτονα του Σύμπαντος, γεγονός που τους οδηγεί σε σύγκρουση με τις άλλες τεκτονικές δυνάμεις και εκείνο το διάστημα οι εργασίες εντός των στοών τους έχουν περισσότερο τη μορφή συνδικαλιστικής συνάντησης, παρά τεκτονικής τελετουργίας.
Tότε το Ύπατο Συμβούλιο της Γαλλίας επέτρεψε να ενωθούν οι υπάρχουσες Σκωτικές Στοές και το 1894 αναβίωσε την Μεγάλη Στοά της Γαλλίας. Συνεργάστηκαν αρμονικά τα δυο σώματα έτσι ώστε να επαναφέρουν τα Τυπικά και την τελετουργία στην αρμόζουσα λαμπρότητα, παίρνοντας υπ΄ όψη τόσο την εσωτερική παράδοση, όσο και την έκρηξη της επιστημονικής προόδου που συνέβαινε στις αρχές του 20ου αιώνα. Όπως διακήρυττε το πρώτο Σύνταγμα της αναβιωμένης Μεγάλης Στοάς της Γαλλίας – βασισμένο στη Διακήρυξη των Αρχών της Λοζάνης του 1875 – ο τεκτονισμός είναι μια «παγκόσμια συμμαχία βασισμένη στην αλληλεγγύη με στόχο την προώθηση της χειραφέτησης της Ανθρωπότητας. Η ελευθερία της Συνείδησης του κάθε ανθρώπου χωρίς όρους και προϋποθέσεις είναι από τα εκ των ουκ άνευ του Σκωτικού Τεκτονισμού. Και όπως έχει πει επανειλημμένα ο αδελφός μας Alain Graesel, πρώην Μέγας Διδάσκαλος της Μεγάλη Στοάς της Γαλλίας και πρόεδρος επί σειράν ετών της διεθνούς τεκτονικής ομοσπονδίας του ΑΑΣΤ, “Ο μόνος κανόνας στον τεκτονισμό είναι η ελευθερία της σκέψης. Εάν δεν υπάρχει ελευθερία σκέψης, δεν είμαστε σε τεκτονική στοά”.
Στον Ελληνικό χώρο η σύνδεσή μας με τον Σκωτικό τεκτονισμό είναι αρχαία και απόλυτη. Τον 18ο αιώνα , προ της δημιουργίας του σύγχρονου ελληνικού κράτους και την εποχή που υπάρχουν μόνον οι Σκωτικές Μητέρες Στοές, δημιουργείται απο τη Μεγάλη Σκωτική Μητέρα Στοά της Λυών, δια της Σκωτικής Στοάς της Πάδοβας, η πρώτη Στοά στην Κέρκυρα, η BENEFICENZA . Και λίγο αργότερα από τη Μεγάλη Σκωτική Μητέρα Στοά της Μασσαλίας, δημιουργείται στη Θεσσαλονίκη η Στοά Saint-Jean d’Ecosse de l’Amitié. Το 1868 δημιουργείται η πρώτη «Μεγάλη Ανατολή της Ελλάδος» από τους Ιταλούς αδελφούς που συνεχίζει να ασκεί, όπως σχεδόν παντού στην Ηπειρωτική Ευρώπη, τη Σκωτική Παράδοση. Το 1872 ο Πρίγκιπας Ροδοκανάκης ιδρύει το Ύπατο Συμβούλιο της Ελλάδος. Έχει εντολή γι΄ αυτό τόσο από την Αγγλία, όσο και από την Σκωτία. Επιλέγει τη Σκωτία και για τον επόμενο αιώνα και μέχρι το 1980, ο μοναδικός Τύπος που θα ασκείται στην Ελλάδα είναι ο Αρχαίος και Αποδεδεγμένος Σκωτικός Τύπος. Μετά την μικρασιατική καταστροφή οι Άγγλοι τέκτονες αρνούνται να απαντήσουν στις εκκλήσεις για βοήθεια των Ελλήνων αδελφών καθώς τις θεωρούν “πολιτικές” κινήσεις. Είναι η εποχή που οι Βρετανικές Μεγάλες Στοές θα συναντηθούν για να διατυπώσουν αυτό που ονομάζουν αρχές “Κανονικότητας” (Basic Principles for Grand Lodge Recognition). Με την πρόταση της Μεγάλης Στοάς της Γαλλίας, της Μεγάλης Ανατολής της Γαλλίας, της Ελβετίας και της Ιταλίας, η Ελλάδα γίνεται μέλος στην πρώτη διεθνή τεκτονική ένωση (L’Association maçonnique internationale ). Ποιοι λείπουν από τους Ευρωπαίους; Η Γερμανία γιατί της ζητήθηκε να καταδικάσει τις πράξεις που οδήγησαν στον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο και η Αγγλία που διαφωνεί μεταξύ άλλων για τις πολιτικές κινήσεις. Κινήσεις όπως η έκκληση για καταδίκη του εθνικοσοσιαλισμού που φαινόταν να ανεβαίνει στη Γερμανία ή η έκκληση για καταδίκη του Φράνκο στην Ισπανία.
Μετά τον Β’ παγκόσμιο πόλεμο, ο αγγλικός τεκτονισμός ανέπτυξε μια πολιτική διείσδυσης στις ευρωπαϊκές χώρες απ’ όπου ήταν απών, με την πρόφαση της “κανονικότητας¨. Κατ’ αρχάς διέσπασε και διέλυσε την μια τότε ομοσπονδία των μεγάλων Στοών εκμεταλλευόμενη το ψυχροπολεμικό κλίμα της διαιρεμένης μετά από τον πόλεμο Ευρώπης και απαιτώντας να διωχθούν οι “αριστερίζοντες” Γάλλοι. Στη θέση των “άτακτων” της Μεγάλης Ανατολής και της Μεγάλης Στοά της Γαλλίας, απαίτησε να μπουν οι νομοταγείς της Εθνικής Μεγάλης Στοάς της Γαλλίας. Έτσι ξεκίνησαν διασπάσεις και έτσι δημιουργήθηκε το CLIPSAS και οι άλλες τεκτονικές ενώσεις. Και σχεδόν σε κάθε χώρα αναπτύχθηκε μια ”Εθνική” Μεγάλη Στοά. Έτσι φτάνουμε στην Εθνική Μεγάλη Στοά της Γαλλίας για να ξέρουμε σε τι αναφερόμαστε και η οποία, επαναλαμβάνω, δεν έχει καμία σχέση με την Μεγάλη Στοά της Γαλλίας.
Η πράξη της Εθνικής Μεγάλης Στοάς της Γαλλίας να αποφασίσει την ίδρυση μιας τουρκόφωνης Στοάς με την ονομασία «AYA SOFYA N° 2112 » είναι πράξη που στοχευμένα οξύνει πολιτικές και θρησκευτικές αντιθέσεις και επομένως βρίσκεται σε απόλυτη αντίθεση και αναιρεί τις βασικές αρχές του Κανονικού Ελευθεροτεκτονισμού και ως τέτοια την επισημάναμε και ζητήσαμε και δημόσια να μην ολοκληρωθεί.
Και να εξηγήσω ότι ο ορισμός μιας πράξης ως “πολιτικής” δεν θα έπρεπε να δίνεται αλά καρτ, βάσει δηλαδή ενός πρόσκαιρου συμφέροντος, αλλά βάσει των αρχαίων μας κανόνων. Και αυτό για τους κανονικούς τέκτονες θα έπρεπε να είναι αδιαπραγμάτευτο.
Στην Ελλάδα, όπως είπαμε, μέχρι το 1980 υπήρχε μόνο μια μεγάλη Στοά και ένας Τύπος, ο Αρχαίος και Αποδεδεγμένος Σκωτικός Τύπος. Τότε αδελφοί έφεραν από την Αμερική τον Τύπο της Υόρκης. Καλώς δημιουργήθηκε και αυτός ο Τύπος στην Ελλάδα, κακώς κάκιστα τότε ο αδελφός Μανέας τους αντιμετώπισε με βία και οδηγήθηκε η Μεγάλη Στοά σε διάσπαση και τη δημιουργία της Εθνικής Μεγάλης Στοάς. Η οποία Εθνική, αφού οργανώθηκε, εγκατέλειψε την Υόρκη και επέλεξε να ασκήσει τα αγγλικά επιγενόμενα. Τότε, ήταν η εποχή που ξεκινούσε το Μακεδονικό πρόβλημα. Στη βόρειο Ελλάδα υπάρχουν στοές ελληνικές που είχαν φτιαχτεί από μακεδονομάχους και η αντίδραση ήταν μεγάλη. Ο αδελφός Μανέας ειδοποιήθηκε να προσέχει γιατί αν επέτρεπε κάποια κίνηση θα έχανε την αναγνώριση των Άγγλων. Τον αδελφό Μανέα όλες αυτές τις δεκαετίες που έδρασε και ηγήθηκε στον τεκτονισμό της Αχαρνών τον έχουν κατηγορήσει πολλοί, για πολλά. Για τα πάντα! Όμως κάνεις από τους τόσους πολλούς δεν βρέθηκε ποτέ να αμφισβητήσει τον πατριωτισμό του. Και σε στιγμές κρίσης ο ίδιος έβγαινε μπροστά, καθοδηγούσε και έπαιρνε την ευθύνη των λόγων και των πράξεων του. Μια συμπεριφορά ευθύνης που σήμερα έχει λησμονηθεί από πολλούς εκ των “μοντέρνων” επιγόνων των διαφόρων σωμάτων. Παρ όλο που προειδοποιήθηκε, όταν συνέβη το γεγονός με τον βόρειο γείτονα, επέτρεψε και έγινε δημόσια και πανηγυρικά η τεκτονική διαμαρτυρία για τα Σκόπια. Αμέσως έχασε την αναγνώριση επειδή δήθεν επέτρεψε “πολιτικές” ενέργειες και αυτή δόθηκε στην Εθνική. Μετά την κατακραυγή που ακολούθησε και τις σχετικές διαπραγματεύσεις, οι “Άγγλοι” είπαν ότι δεν ήραν την αναγνώριση της Μεγάλης Στοάς λόγω του Μακεδονικού, αλλά γιατί ασκούσε με μη κανονικό τρόπο τον Αρχαίο και Αποδεδεγμένο Σκωτικό Τύπο. Και έτσι υποχρέωσαν τους Έλληνες να εγκαταλείψουν μετά από έναν αιώνα πορείας την Σκωτική παράδοσή τους και μέσα σε μια νύχτα να προσαρμοστούν προς τις αγγλικές συνήθειες. Πολλά διαφορετικά σώματα, κάποια από αυτά χωρίς ουσιαστικό περιεχόμενο που μόνο λόγο ύπαρξης έχουν τις πολλαπλές διοικητικές θέσεις και την ανάπτυξη δικτύων ανθρώπων.
Εκεί βρίσκεται η ρίζα της ύπαρξης της δικής μας Ηνωμένης Μεγάλης Στοάς του ΑΑΣΤ, από αδελφούς που αρνήθηκαν να απεμπολήσουν την Σκωτική τους παράδοση και αποφάσισαν να συνεχίσουν μόνοι τους. Διατηρούμε την προοδευτική μυητική διαδικασία που στηρίζει την ελεύθερη βούληση και το προσωπικό βίωμα που προκύπτει από την προοδευτική μυητική πορεία που αναπτύσσει σε 33 βαθμίδες ο Αρχαίος και Αποδεδεγμένος Σκωτικός Τύπος. Και ξεκαθαρίζουμε και πάλι ότι δεν έχουμε με τα πολλαπλά σώματα που προϋπήρχαν ή έχουν προκύψει -πέραν της παρόμοιας ονομασίας- απολύτως καμία σχέση, ούτε και με τις όποιες διεκδικήσεις τους που τελικά αφορούν οικονομικά διακυβεύματα και προσωπικές επιδιώξεις ατόμων και ομάδων.
Από τότε που συνέβησαν τα γεγονότα που περιγράψαμε, ο ελληνικός τεκτονισμός έχει πολυδιασπαστεί και συμβαίνουν γεγονότα που δημοσιεύονται και στα μαζικά μέσα και δεν τιμούν κανέναν και δυστυχώς μοιάζει να μην έχουν τέλος. Τους αγαπάμε όλους ως αδελφούς, σεβόμαστε την παράδοση και τους Τύπους που έχουν επιλέξει να ακολουθούν, αλλά τεκτονικά δεν έχουμε τίποτα κοινό και αυτό που πρεσβεύουμε εμείς είναι διαφορετικό.
Ως σχόλιο για την ιστορία με την τουρκόφωνη Αγία Σοφία, να πω ότι μιλούν πολλοί που δεν έχουν ιδέα και επί παντός επιστητού, μιλούν και γράφουν επίσης πολύ φίλτατοι που κινούνται κατευθυνόμενοι και από ίδιο συμφέρον και συνήθως αυτοί που γνωρίζουν επιλέγουν τη σιωπή. Όταν οι τελευταίοι μιλούν δημόσια, τότε υπάρχει λόγος.
Και εδώ οφείλω ως απλός Έλληνας τέκτονας να ευχαριστήσω τον Μεγάλο Διδάσκαλο της Μεγάλης Στοάς της Γαλλίας Pierre Marie Adam, ο οποίος ελάχιστες ώρες μετά την δημοσιοποίηση του γεγονότος της τουρκόφωνης Αγίας Σοφίας, μας έστειλε προσωπική επιστολή υπογραμμίζοντας τους προαιώνιους δεσμούς που υπάρχουν μεταξύ του ελληνικού και του γαλλικού έθνους μας και τις άριστες μεταξύ μας σχέσεις που βασίζονται στον σεβασμό, την ελευθερία και την αδελφοσύνη μεταξύ των δυο εθνών. Και τους ιδιαίτερους δεσμούς φιλίας που ενώνουν την Μεγάλη Στοά της Γαλλίας με την Ηνωμένη Μεγάλη Στοά της Ελλάδος του ΑΑΣΤ! Η Μεγάλη Στοά της Γαλλίας – συμπλήρωσε- γνωρίζει τον συμβολισμό και την περίπλοκη ιστορία και αντιμετωπίζει με ευαισθησία τον τίτλο “Αγία Σοφία”. Και δεν υπάρχει περίπτωση να το δεχτεί ποτέ ως όνομα μιας Στοάς. Και μείς οφείλουμε να επαναλάβουμε και να ξεκαθαρίσουμε ότι η «Μεγάλη Στοά της Γαλλίας» δεν έχει καμία σχέση με την «Εθνική Μεγάλη Στοά της Γαλλίας» όπως εκ λάθους -ίσως- διαδόθηκε.
Η Μεγάλη Στοά της Γαλλίας έχοντας το μοναδικό προνόμιο και δικαίωμα για τον Συμβολικό Τεκτονισμό, μας χορήγησε πριν μερικά χρόνια την Σκωτική Χάρτα , μια αναγνώριση και δέσμευση, ένα δικαίωμα και μια υποχρέωση να συνεχίσουμε να ασκούμε αυθεντικά τον Αρχαίο και Αποδεδεγμένο Σκωτικό Τύπο στην Ελλάδα. Εμείς έχουμε επιλέξει και ασκούμε αυθεντικά τον Αρχαίο και Αποδεδεγμένο Σκωτικό Τύπο, όπως αναπτύχθηκε και ασκήθηκε στον τόπο μας εδώ και πάνω από δυο αιώνες.
Και μιλώντας από την πλευρά του Συμβουλίου μας, αυτό οριστήκαμε να κάνουμε, εγώ και οι υπόλοιποι Κραταιοί αδελφοί με την δική σας βοήθεια. Θα ήθελα να γνωρίζετε ότι ο πλήρης τίτλος του 33ου είναι Ύπατος Μέγας Γενικός Επιθεωρητής, ισόβιος προστάτης και υπερασπιστής του ΑΑΣΤ. Του Τύπου και της Σκωτικής παράδοσης που από τότε που υπάρχει, ανεξάρτητα εάν εκφράζεται με 9, 11 ή 33 βαθμούς διαμορφώνεται σε 7 τάξεις. Εξ ου και ο τίτλος του Μεγάλου Ταξιάρχου. Κατευθύνει τις Σκωτικές Τάξεις στην Δικαιοδοσία του και ο ίδιος μαζί με τους Μεγάλους Γενικούς Επιθεωρητές γνωρίζουν το περιεχόμενο του συνόλου των βαθμών και των τάξεων και έχουν την υποχρέωση να το διατηρήσουν αναλλοίωτο και να το μεταβιβάσουν στην επόμενη γενιά.
Και αυτό κάνουμε. Και η δική σας θερμή παρουσία απόψε, η δική σας συνεχής αρωγή και συμπαράσταση με βεβαιώνει πως έτσι μπορούμε να συνεχίσουμε.
Κλείνοντας, θέλω να ευχηθώ σε όλους σας, στις οικογένειες και τους αγαπημένους σας για υγεία και ευτυχία, καλές γιορτές να έχουμε και ένα καλύτερο Νέο Χρόνο.
Ο Ύπατος Μέγας Ταξιάρχης
Ιορδάνης Πουλκούρας 33ο
